Als je terugkijkt op de carrière van George Benjamin, ben je onder de indruk van de samenhang van zijn aanpak en de absolute loyaliteit aan zichzelf. Zo kwam hij tot de grote vorm van opera, de bekroning van zijn ontwikkeling, zonder ooit de minste concessies te doen of van zijn pad af te wijken. Hij was helemaal zichzelf bij zijn eerste publieke optreden tijdens een gedenkwaardig BBC Proms-concert, waarop zijn orkeststuk verscheen Geringd door de vlakke horizon werd vermeld. Hoe had hij zo'n meesterschap bereikt in het componeren, vooral voor orkest, ook al was dit zijn eerste poging in dit veld? Waar kwam zijn persoonlijke stijl vandaan, zelfs toen? Deze vragen zijn veertig jaar later nog steeds moeilijk te beantwoorden; en men is al snel in de verleiding om eenvoudigweg te wijzen op het genie aan wie Kant een hoger intuïtief vermogen toeschrijft.
Benjamins connectie met Engelse muziek is nauwelijks waarneembaar, noch met de conservatieve traditie die culmineert in Britten, noch met de modernistische aspiraties van de Birtwistle-generatie. En de invloed van Olivier Messiaen, met wie Benjamin vanaf zijn ongelooflijk jonge leeftijd twee jaar samenwerkte, is in zijn eerste werken niet voelbaar. Je vraagt je terecht af: hoe kon een jongeman die ongetwijfeld verblind was door de meester die hij voor zichzelf had uitgekozen en aan wie hij zei zoveel te danken te hebben, hoe kon zo’n jongeman zonder zichzelf zo sterk de invloed van de meester weerstaan? zoals Boulez vóór hem had gedaan. Ook is er in het begin geen spoor te vinden van de huidige trends van de jaren zeventig: minimalisme, nieuwe eenvoud, spectralisme, nieuwe complexiteit, concrete instrumentale muziek, ontwikkeling van live-elektronica.
Fragment uit essay (Georges Benjamin)
https://www.evs-musikstiftung.ch/de/preis/george-benjamin-essay
Albums:
muziek viva vol.22:
