Aaron Cassidy: De kruk van het geheugen

Werken van Aaron Cassidy

De werken op deze cd volgen consequent de progressieve geschiedenis van een eenvoudige maar fundamentele herconceptualisering van instrumentaal spel om een ​​nieuwe, vreemde wereld van geluidsmateriaal bloot te leggen. Het concept is gebaseerd op het idee van instrumentele ‘ontkoppeling’: het gescheiden behandelen van fysieke uitvoeringscomponenten, b.v. B. Embouchure en vingerzettingstechniek op een blaasinstrument of de twee handen van een strijker. Een eenvoudig idee, zij het contra-intuïtief. Maar gedreven door Cassidy's consciëntieusheid en zelfbewustzijn vermenigvuldigen de gevolgen zich onmiddellijk: de ontmanteling van de verworven fysieke, muzikale en technische relaties van de speler met zijn instrument; een verschuiving van de focus van de geproduceerde geluiden naar de middelen die ze produceren; de verplaatsing van geluid uit zijn overgeërfde positie in het centrum van het muzikale discours; de behoefte aan nieuwe hiërarchieën en een nieuw vocabulaire van perceptie.

Dit is geen fantasie of een haastige wapenwedloop van complexiteit of moeilijkheid. Het axioma van Cassidy's werk is eenvoudig maar radicaal: de gehoorde geluiden zijn oncontroleerbare sporen die de botsingspunten markeren van krachten die van ergens naar ergens reizen. Er is geen vaste grond, alleen overgangen, trajecten en snelheden gedurende de hele route.

De hier gepresenteerde muziek volgt dit basisidee om met steeds zuiverder en waarheidsgetrouwer middelen vreemde, onbegrijpelijke, irritant 'fysieke' muziek te creëren. De vroegste werken voor solo houtblazers, metaalstof (1999) en verstikking (2000), zijn contrapuntische dansen tussen toonhoogtes en de krachten die deze vervormen. Nog voordat ze het instrument verlaten, melodische vormen en canti firma beschadigd door verschillende manipulaties van de nadering en ademhaling.

In De kruk van het geheugen (2004) specificeren de speelinstructies alleen overgangen tussen handposities en vingerarrangementen van de linkerhand van de strijker. Terwijl de strijkstok zelfstandig over de snaren raast, wordt een nog duidelijker werkconcept gepresenteerd waarin de klank een bijna toevallig bijproduct wordt van het muzikale universum van onafhankelijk bewegende spieren. Voor het eerst zijn de verwrongen, huiverende tonen slechts het spoor van een silhouet van iets anders.

Stukken voor houtblazers en koper uit 2008-2009 omvatten de Drie studies voor figuren aan de basis van een kruisiging. Ze doen afstand van de nauwkeurigheid van de toonhoogte omdat het werk van de handen van de instrumentalist wordt gebruikt zonder rekening te houden met hun traditionele functie. In deze werken, die artistieke 'vingerdansen' zijn, is de relevante vraag niet hoe lang de piping is die met een bepaalde greep kan worden bereikt, maar eerder welke mechanische gebaren de vingers bewegen en hoe ongemakkelijk en onnatuurlijk deze zijn voor de persoon die de executeurs-testamentair uitvoert. Zijn. De muziek manifesteert zich niet, hoe vaag ook, in de tonale ruimte - ja, zelfs niet in de klank, maar in de spanning van de vingers en handen van de uitvoerder.

Net als in de schilderijen van Francis Bacon die deze werken hun titel geven, ligt de betekenis in de vervorming – de kloof tussen het gewone en het vervormde die alleen kan worden overbrugd ten koste van inspanning en onvoorziene omstandigheden. In Cassidy wordt, net als in Bacon, de kracht weergegeven die deze kloof forceert. De geluiden zijn een misleidend spoor - we negeren ze.

Het enige werk waarvan het geluidsmateriaal geen bijproduct is van botsende fysieke bewegingen is de vocale solo Ik, paars, maar ook hier is het toonbereik gemarginaliseerd. De toonhoogtetaal is slechts een computergegenereerd, willekeurig veranderend glissando, alleen hoorbaar voor de uitvoerder. Deze verborgen bron, waarvan de context voor ons verborgen blijft, is het startpunt voor een verscheidenheid aan essentiële spiermanoeuvres van de keel die explosies van geluid produceren, terwijl bewegingen van de mond en de tong een verwarde draad van fonemen produceren - afgeleid van drie verschillende lezingen samen gemonteerd. Vertalingen uit het gedicht van Arthur Rimbaud klinkers. Pitches zijn hier vluchtige fragmenten uit een willekeurig gegenereerde, onhoorbare 'tekst'.

Maar waar laat dit alles de luisteraar achter? Misschien is er een 'Cassidy-geluid'. Als gevolg van zijn eigenzinnige benadering van instrumentale compositie horen we aanvankelijk alleen wilde messteken op een stevige structuur, vluchtige nabeelden die uit trajecten exploderen en van het ene punt naar het andere vallen, niet-hiërarchiseerbare atomen die krachtlijnen omringen, niet helemaal begrijpelijk, die op ons af snellen. gegooid met de nooit eindigende kracht van de artiesten onder extreme druk. In de nieuwere werken worden traditionele gebarenvormen vrijwel geheel verworpen of onhoorbaar gemaakt. Alles wat stabiel is, komt niet voort uit de geluiden, maar uit de spieracties die ze volgen en uit de constellaties die door de acties worden gevormd: trillers vervagen in tremolo's en subtielere timbre-oscillaties, de keel en de lippen trekken samen totdat het geluid stokt, of ze ontspannen totdat ze hun evenwicht verliezen. Ten slotte is er nog een niveau: een spoor dat leidt naar Deleuze, die samen met Bacon een van Cassidy's belangrijkste gesprekspartners is die niet gespecialiseerd is in muziek. Het meedogenloos fragmentarische oppervlak van deze werken creëert een permanente dubbelzinnigheid van details en context waarin hoorbare groeperingen en syntaxis ontstaan ​​zonder dat we er zeker van zijn, of zonder dat ze aan ons worden gecommuniceerd via de volgende onverwachte stilte of plotseling gespannen kalmte. Het is vermoeiend maar opwindend.

Eindelijk, de liedjes die net zo droevig zijn als hun luisteraar - een uniek werk in Cassidy's dichte oeuvre, het toepasselijke naschrift. Genadeloze fragmentatie, verpletterende energie en irritant aanhoudende gladheid maken plaats voor een eenvoudige, mysterieuze, schijnbaar eindeloze reeks stille gejammers in het hoogste register van een gedempte trombone. Ook hier worden de instrumentale gewoonten ontmanteld, maar slechts in die mate dat keel en embouchure in een staat van constante spanning blijven, terwijl de slider en trekker zachtjes op hun plaats zwaaien. Wanneer je naar dit werk luistert en het in context plaatst met de andere werken, verschijnt het als een trillende, ontroerend kwetsbare schaduw - en besef je dat de instabiliteit van Cassidy's hele oeuvre niet alleen kan worden gedefinieerd als een bezorgdheid om kracht en kracht, maar ook als een zorg als een fragiele huivering.

Evan Johnson
Vertaling uit het Engels: Susan Oswell