programma:
[01] versie voor solopiano (1973) 08:58
[02] Disegno per pianoforte (1984) * 09:48
[03] Tekening 2 voor solopiano (1987) 04:55
[04] Disegno 3 (Carosello voor solopiano (2005)* 08:13
[05] Bodem voor solopiano (1983)* 15:01
[06] Disegno per sleutelbeen (1982) 07:35
Totale speelduur: 55:05
Andreas Skouras, Piano en klavecimbel
* Eerste opnames
Persrecensies:
april 2018 | Dirk Wieschollek
De Griekse pianist Andreas Skouras heeft talent voor uitgraven, ook als het om het Scandinavische repertoire gaat. Na de opmerkelijke opname van de weinig bekende pianowerken van Kalevi Aho wijdt hij zich nu aan de pianistische inspiratie van de Zweed Anders Eliasson (1947-2013) in een volledige opname van de werken voor solo toetsinstrumenten. […] Andreas Skouras handhaaft de vroegere deugden van Eliasson: hij speelt ritmisch uiterst bondig, speelt in gelijke mate met sculpturale klankaanwezigheid en intellectuele scherptediepte en maakt van dit opvallende pianowerk een echte ontdekking!
De nieuwe luisteraar
2017 december http://www.the-new-listener.de/
Anders Eliasson was een van de enorm belangrijke, zo niet precies een van de meest invloedrijke componisten van de 20e en 21e eeuw. Nu vraag je je af: hoe kan iemand belangrijk zijn als hij niet invloedrijk was? De muziekgeschiedenis is rijk aan dit soort ‘gevallen’. Waar je ook kijkt: Anton Bruckner, Gustav Mahler, Franz Schubert en nog veel, veel meer - ze werden tijdens hun leven allemaal als muzikale excentriekelingen beschouwd, en hun muziekhistorische betekenis werd pas decennia na hun dood begrepen. Ze waren dus achteraf gezien erg belangrijk, maar hadden tijdens hun leven niet veel invloed.
Ik ben niet de enige die ervan overtuigd is dat Anders Eliasson er hetzelfde over zal denken. Nu al, een paar jaar na de tragische dood van de Zweedse componist, nemen de cd-opnames van zijn werken toe en nemen de stemmen toe van degenen die Eliasson als een van de grote ‘ontdekkingen’ in de muziek van de vorige eeuw beschouwen.
Op het Münchense label NEOS is nu een fascinerende cd verschenen, die in de vorm van de pianowerken van Eliasson een ideale introductie biedt tot het werk van de Zweed. Eliasson was een componist die ook voor grote, zelfs gigantische ensembles schreef. Maar de muzikale kern ervan is gebaseerd op een systeem dat in wezen een verbazingwekkende, in de beste zin ongehoorde, harmonische vrijheid geeft door middel van een reductie van muzikale kruisverwijzingen volgens vaste regels, dat totaal anders werkt dan het systeem van de serialisten en dodecafoons, maar is net zo modern en eigenlijk veel vooruitstrevender.
Eliasson heeft slechts een klein oeuvre voor piano en klavecimbel nagelaten dat prima op een cd-album past. Het onderzoek naar deze “muziek in een kinetische staat van opschorting”, zoals de tekst van het boekje het op indrukwekkende wijze verwoordt, zal echter langdurig zijn. Traditionele vormen vind je niet terug in het pianowerk van Eliasson. In plaats daarvan groepeerde de componist zijn pianowerken voornamelijk in wat hij “Disegnos” (“Tekeningen”) noemde. De titel doet voor het eerst denken aan Debussy’s ‘Images’. Maar het muzikale effect is compleet anders. Als aan de ene kant Debussy's 'Beelden' begrepen konden worden als gebaseerd op de impressionistische schilders en aan de andere kant de componist flagrant programmatische titels had gegeven, legt de term 'Disegno' in het werk van Eliasson meer de nadruk op een soort schetsmatigheid. . Dit betekent op zijn beurt niet dat dit muzikale schetsen zijn, in zekere zin ongecomponeerde werken. Het is meer een geluidsindruk. Terwijl je Debussy's muziek voorstelt als een olieverfschilderij, is het pianowerk van Eliasson meer een kunstig gereduceerde houtskooltekening op handgeschept papier.
Andreas Skouras, de pianist op deze opname, is naast zijn werk in het zogenaamde standaardrepertoire een uitstekend expert in nieuwe muziek en een veelgevraagd premièrepianist die al werken van onder meer Wuorinen, Bolcom en Eliasson in première bracht. anderen. Op cd presenteerde hij onder meer opnames van de muziek van neo-toners als Isang Yun, Bernd Alois Zimmermann en Kalevi Aho, waarmee hij zijn smaak demonstreerde.
De huidige opname, die helaas wat koel klinkt en vooral qua akoestiek te mager (de Deutschlandfunk Kamermuziekzaal klonk op andere opnames al beter, dat moet helaas gezegd worden) is een belangrijke bijdrage aan de nieuwe muziek en een belangrijke uitbreiding van het repertoire. Ik ben er echter niet altijd zeker van of Skouras altijd de juiste benadering van muziek weet te vinden. Ik zou in ieder geval de ongetwijfeld aanwezige lyrische aspecten in de muziek van Eliasson en de dynamische gradaties verfijnder willen zien (durf ik te zeggen: meer gevoeld?).
[Groet Catus]