Elliott Sharp, Bernhard Lang: Donaueschinger Musiktage 2007 - NOWJazz - War Zones

SCENARIO'S VAN ANGST
›War Zones‹ – een project van Elliott Sharp en Bernhard Lang bij de
Donaueschinger Muziekdagen 2007

Er hangt duisternis in de lucht. Het rampzalige beleid van de VS onder George W. Bush heeft ongetwijfeld geleid tot een escalatie van de huidige situatie in de wereld. De ongerechtvaardigde oorlog in Irak heeft de toch al diepe kloof tussen de westerse industrielanden en de Derde Wereld nog onoverbrugbaarder gemaakt.

En de strategie van openlijke strijd tegen de veronderstelde ‘as van het kwaad’ bleek een gevaarlijke boemerang die boze moslims ertoe bracht een soort permanente guerrillaoorlog tegen de westerse wereld aan te gaan, die hen treft waar ze het meest kwetsbaar zijn: in hun communicatie Interfaces van kapitaal.

Het zou natuurlijk veel te kortzichtig zijn om deze escalatie van geweld, die delen van Europa en de VS herhaaldelijk in onvoorspelbare ‘oorlogsgebieden’ verandert, te wijten aan een natie of zelfs aan de politiek van één enkele man. het verspreiden van mechanismen en inherente tegenstellingen van het kapitalisme, waardoor de kloof tussen de geïndustrialiseerde landen en de Derde Wereld elke dag groter wordt en daardoor de geheime motor wordt van dat religieuze fanatisme waarin de daders van geweld geloven dat zij een soort goddelijke legitimiteit ontvangen.

De bereidheid om geweld te gebruiken is echter niet alleen wijdverbreid onder vertegenwoordigers van steeds armere landen, maar ook onder vertegenwoordigers van rijke geïndustrialiseerde landen. Hier zijn het vooral jonge stadsguerrilla's die hun frustraties uiten in steeds brutaler en irrationeel xenofobe acties. Max Horkheimer en Theodor W. Adorno hadden al in de jaren veertig ontdekt dat “het industrialisme zielen objectiveert”. Dialectiek van de Verlichting verklaard. Nu is dit proces blijkbaar zo ver gevorderd dat blinde haat zelfs directe buren of medeleerlingen op scholen kan reduceren tot zielloze dingen die willekeurig kunnen worden neergeschoten.

Kunst reageert op zulke bedreigende ontwikkelingen. Natuurlijk niet door zichzelf openlijk te politiseren en dus dezelfde machtsinstrumenten te gebruiken als de machtigen. Maar eerder door te proberen structurele momenten van machtsdenken te weerspiegelen en – in welke indirecte vorm dan ook – in haar werken te verwerken. Ook de twee werken op deze cd, gemaakt in opdracht van de Donaueschinger Musiktage 2007, gaan op seismografische wijze in op de politieke ontwikkelingen van het heden.

weshalb Rimpelingen van de knal door Elliott Sharp, de in New York gevestigde componist, gitarist, elektrische bassist en basklarinettist, en Paranoia door Bernhard Lang, de Oostenrijkse componist en toetsenist, tijdens de Donaueschinger NOWJazz Session onder de boventitel Oorlogszones in première was gegaan.

Natuurlijk hebben zowel Sharp als Lang er bezwaar tegen om hun toneelstukken als directe politieke manifesten te zien. Als kunst een pamflet zou worden, zou ze de autonomie verliezen die haar in staat stelt legitieme kritiek uit te oefenen op het bestaande. Daarom probeerde Elliott Sharp de problemen ook vanuit een veel fundamenteler niveau te bekijken. Zijn Rimpelingen van de knal – wat in het Duits ‘geluidsgolven van de oerknal’ betekent – ​​kan worden opgevat als reflecties op het causaliteitsbeginsel.

Waarom, zo vragen Sharp en zijn tekstschrijver LaTasha N. Nevada Diggs zich af, resulteert een keten van inherent logische causale verbanden in een onvoorspelbaar effect? Waarom kan eenzelfde opeenvolging van oorzaken en gevolgen bovendien op totaal verschillende manieren worden geïnterpreteerd, afhankelijk van welk perspectief en met welk kennisniveau men ernaar kijkt?

Wat nodig is, is een verscheidenheid aan verschillende perspectieven, waar Adam Smith in de 18e eeuw al om had opgeroepen met zijn principe van empathie. Elliott Sharp profiteert compositorisch van deze veranderingen in perspectief door gecomponeerde delen en voorbereide elektronische geluidsbestanden af ​​te wisselen met vrije improvisatiepassages in zijn brede stuk.

Bernhard Lang bouwt op zijn beurt voort op de politieke implicaties van zijn muziektheater, dat in 2007 in Schwetzingen in première ging. De oude man van de berg dat draait om de mentaliteit van kinderen die zijn opgeleid om moordenaars te zijn. Hij benadert het onderwerp ook indirect door Paranoia De ‘CIA-protocollen over politieke moorden’, die werden gebruikt om de democratisch gekozen regering van Guatemala in 1954 omver te werpen, worden omringd door trefwoordachtige resultaten van internetonderzoek en trefwoorden uit inhoudsopgaven in het tijdschrift ‘Paranoia’, die de twee rappers alleen improviserend gebruikt in fragmenten geworden.

Hoe het stuk van Elliott Sharp werkt Paranoia met compositorische modules waaruit improvisaties worden ontwikkeld. De structuur van het loop-scenario, dat niet alleen door Philip Jeck op de draaitafels maar ook door de zes instrumentalisten werd gespeeld, signaleert de 'terugkeer van hetzelfde', dat Friedrich Nietzsche al had beschreven als een fataal teken van de menselijke geschiedenis, bepaald door overheersing. . En in de contrapuntische stemmen van de twee rappers - omgevormd tot poëtisch - weerspiegelt zich ook de paranoia van de angst die onze beschaving dreigt te verscheuren achter de façade van de rijke burgerij.

Reinhard Kager

BERNHARD LANG OVER ›PARANOIA‹

Paranoia is een reeks van acht semi-improvisatieblokken uit de schetsen voor III. Act van het muziektheater The Oude vrouw van de berg werd geëxtraheerd en verder ontwikkeld. Er zijn drie groepen teksten:

– ›Justifications‹, een fragment uit internetonderzoek naar paranoia als politieke functie.
– De 'CIA Protocols Of Political Assassination', een verzameling van verschillende strategieën voor politieke moorden.
– De inhoud van het Amerikaanse tijdschrift “Paranoia”.

De improvisaties zijn gebaseerd op scratched loops en ‘damage beats’, die zowel verwijzen naar het turntablism van Phil Jeck en de films van Martin Arnold als naar mijn compositiereeks. Verschil/herhaling. De twee stemmen liggen contrapuntisch over het loopscenario als geïmproviseerde rappoëzie.

Het stuk is geïnspireerd op het boek Conspiracy Nation: de politiek van paranoia in het naoorlogse Amerika (red. door Peter Knight): Paranoia als nieuwe levenshouding, paranoia als politiek instrument.

ELLIOTT SHARP OVER 'RIPPELS VAN DE BANG'

Rimpelingen van de knal is een reeks reflecties over causaliteit. Hoe wij een reeks gebeurtenissen waarnemen is altijd uiterst persoonlijk en varieert sterk, soms afhankelijk van factoren die buiten ons individuele perspectief liggen. Deze gebeurtenissen kunnen privéreizen, oorlogstoestanden of zelfs verwoestende catastrofes van kosmische proporties zijn.

De partituur, die de muzikanten laat surfen op deze 'geluidsgolven van de oerknal', bevat doorgecomponeerde partijen, algoritmische strategieën, grafische instructies, voorbereide elektronische geluidsbestanden en improvisaties.