Elliott Sharp: Orchestra Carbon – RHEO~UMBRA

Elliott Sharp: Orchestra Carbon – Rheo~Umbra

“Schattenflut”: zo zou ik de onconventionele titel vertalen van dit stuk dat ik in 1997 voor Orchestra Carbon componeerde - en zo zou ik ook de muzikale bewegingen beschrijven die erin voorkomen.

Rheo~Umbra bestaat uit zeven delen; Daarin overlappen doorgecomponeerde passages, algoritmisch gestuurd ensemblespel en solo-improvisaties elkaar. Een van de algoritmische experimenten van het stuk is de "transiënte additieve puls": een drumaccent en de nawerkingen ervan muteren in een pulserende groove. Ik werk ook met de hoquetustechniek (een melodie wordt ‘opgesneden’ en in verschillende stemmen verdeeld), en ik maak ostinati van enkele frasen die elkaar overlappen en in de loop van de tijd veranderen.

Ik zou de horizontale identiteit van tonen en lijnen geleidelijk willen vertalen naar een verticale. Voor de formele samenhang is het voor mij belangrijk dat ik een totaalconcept voor de klank volg: twee toetsenisten spelen samples die ik zelf heb opgenomen - met speciale speeltechnieken op de sopraansaxofoon en basklarinet, en met een reeks klanken op de platen (deze monsters worden vervolgens gecombineerd met levende platen).

Ik heb de platen in 1982 gebouwd. Het zijn horizontale basinstrumenten met vier snaren en een beweegbare brug (voor verschillende stemmingsomstandigheden); ze hebben aan beide uiteinden pickups, met aparte uitgangen (om een ​​stereogeluid te bereiken). Er zijn drie voorbeelden die ik op heel verschillende manieren gebruik: in kleinere Carbon-formaties, in de Larynx-uitvoering van Orchestra Carbon (soms alle drie tegelijk) en in verschillende soloprojecten. Toen ik met een IVL pitch rider werkte voor mijn solo-optreden Virtual Stance in 1986 - noot voor noot werd via de MIDI-interface overgebracht naar een sampler (eerst een Ensoniq Mirage, daarna een Roland 330) - creëerde ik een uitgebreide catalogus met plaatgeluiden zodat u dit omvangrijke en gemakkelijk prikkelbare instrument niet langer hoeft mee te sjouwen.

Maar sommige van zijn geluiden zijn simpelweg niet te reproduceren met de sampler, en ik heb lang nagedacht over een compositie waarin deze eigenaardigheden goed tot hun recht zouden komen. Naast de plaat speel ik in dit stuk een fretloze elektrische gitaar. Het is voor mij een bijzonder instrument; Ik kocht hem als goedkoop importartikel van Norma in 1973. De frets heb ik zelf verwijderd.

Het stuk dat ik hier presenteer met Orchestra Carbon is een uitbreiding van een kwintetversie. Zeena Parkins, David Weinstein, Marc Sloan en Joseph Trump toeren sinds de herfst van 1992 onvermoeibaar met mij en het stuk door Europa, Japan en de VS. Ieder van hen heeft zijn eigen unieke manier om mijn compositorische wensen te verwezenlijken en – op een hoger niveau – daarop te improviseren, een persoonlijk commentaar te geven en dingen te onderzoeken die niet in de partituur voorkomen.

Ook heb ik lange tijd samengewerkt met het Soldier String Quartet, waarvan de klank uitstekend in andere ensembles kan worden geïntegreerd. Hier speelt het kwartet met David Soldier en Sara Parkins (violen), Judith Insell (altviool) en Rufus Cappadocia (cello). Daarnaast dragen twee basklarinetvirtuozen hun onvergelijkbare harmonische en melodische materiaal bij: Tim Smith en Evan Spritzer.

Rheo~Umbra beleefde zijn live-première op de avond van 13 maart 1997 in de New York Knitting Factory. Het stuk werd twee keer gespeeld; Bryce Goggin maakte een digitale opname van 16 nummers, die vervolgens werd gemixt in de zOaR-studio. We presenteren hier de tweede run, geheel zonder bezuinigingen. De originele Rheo~Umbra CD werd uitgebracht op mijn label zOaR in een gelimiteerde oplage van 300 gesigneerde en genummerde exemplaren, in een hoes gemaakt van handgemaakt Italiaans rijstpapier.

(Vertaling: Michael Herrschel)