infotekst:
Elliot Scherp: Er is zowel gemak als moeilijkheid in een voortdurende samenwerking, vooral die tussen twee gitaristcomponisten. We hebben nu allebei een goed gevoel voor elkaars taal op het instrument – niet alleen de vorm en vorm van het oppervlak, maar ook de onderliggende syntaxis en substantie. Dit zorgt voor een stroom en verwevenheid van geluiden en ideeën, het vermogen om elkaars zinnen af te maken, een ontspannen interpretatie en uitbreiding van onze compositorische persoonlijkheden.
Scott Velden: Ons handvol optredens en opnamesessies hebben overeenkomsten en contrasten blootgelegd, als componisten en als instrumentalisten. We zijn allebei geïnteresseerd in het vervagen van de relaties tussen geschreven en geïmproviseerde geluiden, waarbij we het free-jazz-model verwerpen waarin hoofden worden gecombineerd met niet-gerelateerd blazen. Onze methoden van verduistering verschillen echter. Men heeft de neiging om grote thema's voor metamorfose aan te bieden. De ander werkt vaak met fragmenten en asynchronisme. Maar inmiddels heeft iedereen redelijk goed in de gaten waar de ander mee bezig is.
Elliot Scherp: De moeilijkheid ligt juist in die ontspanning. Zoals in elke creatieve geschiedenis is er een dunne lijn tussen stijl en zelfparodie, tussen het verkennen van onze identiteit en het ten prooi vallen aan clichés.
Scott Velden: Onze nadruk op compositie, en in het bijzonder compositie voor het relatief smalle dynamische bereik en timbrale palet van gepaarde stalen snaren, akoestische gitaren, leidt ons weg van de afhankelijkheid van spiergeheugen en vaste frasen. Deze structuren richten ons op interacties die voortkomen uit onze onmiddellijke reacties op hoe ieder van ons op dat moment het materiaal interpreteert.
Elliot Scherp: Met Afiadacampos heb ik het gevoel dat Scott en ik ons vermogen om samen te improviseren en compositorische strategieën te orkestreren hebben verdiept, wat de weg wijst naar ons toekomstige samenwerking.
Scott Velden: Wat bij mij opkomt is dat we misschien het werk van andere componisten ter hand nemen, desnoods herschikt voor het duo.
programma:
Elliott Sharp en Scott Fields
Afiadacampos
[01] Pleonica 04:14
[02] Aarde-ecologie: vissen omarmen God 05:08
[03] De grote rode vlek 03:57
[04] Houd van geen groene eieren 09:15
[05] Crashgebied 06:25
[06] De iconografie van schaamte 08:31
[07] Deltadelta 05:20
[08] Zon Vijgenboom 05:47
[09] Convolutie nu! 09:05
totale tijd: 57:41
Composities van Scott Velden (02 | 04 | 06 | 08) en Elliot Scherp (01 | 03 | 05 | 07 | 09)
Op deze opname speelt Elliott Sharp een Thomas Reg'n-gitaar uit 1985, Scott Fields speelt een Collings OM-1998H-gitaar uit 2
Persrecensies:
13.10.2012
Sharp e Fields Hanno Diverse Cose in Comune: Sono Due Chitarristi, Compositori e Improvvisatori Decisamente Non Convenzionali en Hanno Entraambi Due Cervelli “Lucidi” che ben risaltano Nella al digipack nella Bella Bella Bella Bella Bella Bella Bella 2010, CD Prodotto in 1985 door La EC Cellente Neos Jazz en de ideale combinatie van “Scharfefelder” gebruiken Clean Feed. Armati werd opgericht door een Thomas Reg'n uit 2 en een Collings OM-1998H uit 5, vanwege camera's die deel uitmaakten van de compiti, en oblighi composities (4 sporen die een Elliott en XNUMX a Fields accrediteren) en ook het kanaal dat wordt vernietigd Het is een sinistro, omdat het deel uitmaakt van de ascolto in de discotheek.
De “composizione” data zijn gebaseerd op accettato con molta riserva. Afiadacampos is momenteel een disco di improvisazioni, ook in grote parte strutturate. Afkomstig van notare lo stesso Fields nelle note entramb i musicisti sono "geïnteresseerd in het vervagen van de relaties tussen geschreven en geïmproviseerde geluiden, waarbij hij het free-jazz-model verwerpt waarin hoofden worden gecombineerd met niet-gerelateerd blazen". Het verschil is dat het resultaat er een is die de neiging heeft om grote thema's voor metamorfose aan te bieden. De anderen werken vaak met fragmenten en asynchronisme.” Met andere woorden, ze combineren verschillende stijlen op een uitstekende en zeer professionele manier, zodat ze de vrucht hebben van ideale cerebrale gesprekken met de gitaristen, in de vorm van dezelfde clustermelodieën die rimbalzano tra provocatori salti di registro e casuali passaggi classici zijn . Questa sembra essere la non-formula di ogni loro improvisatie, gebaseerd op een divisie tra funzioni melodiche, ritmiche ed armoniche, in verschillende combinaties met i suoni delle chitarre che turbinano en si incrociano tra loro a volte in modo Calmo e Rassicurante a volte lasciando l 'ascoltatore desoriëntatie.
De disco was erg interessant en op een zeer uitstekende manier opgenomen. De akoestiek van het timbro is uitstekend in de mode, dus kom met effetti percussivi op de kast en de manici van het chitarre en ogni brano bieden almeno een vergoeding van de faccettering van Sharp en Fields aan om te onderzoeken en te implementeren op fondo. Het is mijn taak om te overtuigen dat ik de juiste benadering heb gevonden en een risico heb genomen, zonder nutteloos en steriel virtuoos te zijn. Onderzoek naar nieuwe ideeën en nieuwe benaderingen van de akoestische gitaar. Ascoltatelo ad alto volume, sentirete la stanza riverberare.
Door Paul Acquaro
08.12.2011
Volgens de website van Scott Fields kwam deze opname met Elliot Sharp, Afiadacampos, uit in 2010, wat mij aan de vooravond van 2012 iets meer dan modieus laat maakt. Excuses voor mijn traagheid, maar ik ben blij te kunnen melden dat de muziek geen spatje ouder is geworden. Ik denk dat het eerste dat mij opviel aan deze opname, is hoe goed de akoestische gitaren met stalen snaren klinken.
Omdat ze qua geluid nogal niet van elkaar te onderscheiden zijn, gebeurt de scheiding via het linker- en rechterkanaal, waardoor dit een leuk album is om via de koptelefoon te luisteren. Het geluid wervelt en vloeit samen in tijd en ruimte, soms desoriënterend, soms rustgevend. Typisch voor een gitaarduo, een favoriete configuratie van mij, berust op een scheiding tussen melodische, ritmische en harmonische functies, in wisselende combinaties. Hier lijken de taken verdeeld: melodieus/melodisch, harmonisch/textuur, textuur/melodisch, eigenlijk alles behalve wat je zou verwachten.
De nummers zijn reacties en cerebrale gesprekken tussen de gitaristen. Om maar één willekeurig nummer, bijvoorbeeld 'I Love Not Green Eggs', uit elkaar te nemen, je zou elke bovengenoemde interactie horen, met een scherp melodieus cluster dat weerkaatst op strijkers en uitdagend laag register. Bijna klassieke passages zitten bovenop de willekeur. Dit is de onformule van elke improvisatie.
Als er al een klacht moet worden ingediend, zou het zijn dat ongeveer halverwege de opname de improvisaties in elkaar beginnen te versmelten. Maar net op tijd ontkrachten de nummers 'Delta Delta' en 'Sun Figtree' die kritiek, aangezien krachtige ritmes en knoestige texturen effectief worden ingezet. Het zorgt allemaal voor een nogal interessante en provocerende reeks akoestische verkenningen.
Dit is iets dat ik zou aanraden aan luisteraars die avontuurlijk zijn ingesteld, dertig voor iets anders, en de vele geluiden van de staalsnarige akoestische gitaar waarderen.
12.10.2010
Elliott Sharp en Scott Fields
AFIADACAMPOS
Zowel bewezen improviserende gitaristen als componisten, twee heldere hersenen die in de schijnwerpers schijnen op de binnenfoto van de digipak, presenteren Sharp en Fields het tweede opgenomen hoofdstuk van een voortdurende samenwerking na Scharfefelder op Clean Feed. Gewapend met respectievelijk een Thomas Reg'n uit 1985 en een Collings OM-1998H uit 2 – houd je kwijlende, jaloerse handlers van goedkope Taiwanese imitaties vast – neutraliseren de kameraden de onaangename geur van scalaire mufheid en elektrische tonen met rubberen neus volledig, en delen ook de compositorische taken (vijf nummers zijn van E#, vier van SF).
Laat je echter niet misleiden door de term 'compositorisch'. Er zit veel improvisatie in de 57 minuten van Afiadacampos – en voor het grootste deel van het fijn gestructureerde soort. Zoals de Chicagoan zelf zegt, is het tweetal “geïnteresseerd in het vervagen van de relaties tussen geschreven en geïmproviseerde geluiden, waarbij ze het free-jazz-model verwerpen waarin hoofden worden gecombineerd met niet-gerelateerd blazen”. Geen juister woord: zelfs als de instrumenten zijn afgestemd volgens specifieke verhoudingen (zoals in ‘Earth Ecology’) ligt er een logische betekenis ten grondslag aan het samenspel, waarbij wolken van zwevende harmonischen eerst vechten en later prachtige regenbogen onthullen. Deze schrijver maakte de ultieme test door de luisterruimte te verlaten om op afstand te horen hoe de aangrenzende deelpartijen werden ontvangen; er zat meer harmonie in wat op dat moment door de oren werd opgemerkt dan in een archetypisch duet. Die eigenaardige synchronisatie is de vrucht van slim uitgelokte resonante interferenties, waaraan een reactieve luisteraar zich moet aanpassen in plaats van met zijn mond open te blijven staan, wachtend op de gebruikelijke dosis Superlocrian-gekruide kleverige melasse en akkoordclichés.
De akoestische timbres zijn fantastisch, het percussieve aspect wordt onderzocht door op halzen en lichamen te tikken, mooi grove eBowed-drones en gedeukte snaren (“Delta Delta”) en bionische rasgueados die de waarden veranderen op de algemeen bedoelde esthetische schaal; elk stuk biedt op zijn minst een paar intrigerende facetten die Sharp en Fields onverbiddelijk onderzoeken en exploiteren. Hun werk overtuigt omdat de aanpak grondig en vastberaden is, niet gekenmerkt door de sprinkhaanachtige nutteloosheid van steriele digitale virtuositeit. Dit is misschien wel een van de beste gitaaralbums van 2010, die het waard is om luid en vaak gespeeld te worden. Het huis zal je dankbaar zijn.
Massimo Ricci