infotekst:
GIORGIO NETTI – CICLO DEL RITORNO Deze cyclus zou omschreven kunnen worden als een kleine odyssee van de adem, die akoestisch transformeert van lichaam/ruimte naar lichaam/materie en lichaam/instrument van de traditie. Hij vertelt over een reis en terugkeer; Het stuk volgt de traditie van de νόστοι (de gedichten van de Ilias, die de terugkeer van de Grieken naar hun thuisland na de verovering van Troje beschrijven), waarbij de altviool de rol van verteller op zich neemt, als zowel een verhalende stem als een plaats van reizen: van de wijdverspreide akoestische ruimte als een langzame terugkeer naar het instrument, als een scheiding en wedergeboorte. Ik – lassù voor voorbereide en versterkte altvioolsolo (2010/11) lassù is een stuk van ongeveer 40 minuten voor voorbereide en versterkte altvioolsolo zonder elektronische aanpassingen. Het geluid wordt opgepikt via twee contactmicrofoons en twee druppelvormige microfoons in het instrument. De muzikant speelt op een hoogte van zo'n vijf à zes meter op een, afhankelijk van de beschikbare architectonische mogelijkheden, te bepalen steun (in deze opname was dat de orgelgalerij), waarbij het geluid zich vanuit zes monitoren rond het publiek verspreidt. Voor mij was voorbereiding het instrument om het gehoor te versterken, vooral het horen bij drempels en limieten. Het uitgangspunt was de functie van de brug, dat wil zeggen een daadwerkelijke fysieke drempel die de snaren in contact brengt met de body van het instrument. Door nog meer drempels toe te voegen, vermenigvuldigde ik de mogelijke akoestische verschillen totdat een andere, voorheen volledig onbekende kosmofonie ontstond. Het uitgangspunt was de uiterste periferie van de wereld van de altviool, een diffuse band, een vezel van oneindigheid; dit werd een mysterie – een ritueel dat akoestisch gevierd moest worden om toegang te krijgen tot een geluid – dat leven geeft aan dingen. Een verkenning van het lichaamsinstrument als medium en daarmee van muziek maken als magische handeling. Via de microfoons onthult de altviool een uiterst gevoelig oppervlak, waarbij geen enkel gebaar onoplettend mag zijn. De muzikant klimt als een acrobaat op het instrument: de strijkstok is zijn staf en het lichaam van het instrument wordt het middelpunt van waaruit de verschillende locaties in de omringende ruimte worden getoond. Op akoestisch gebied luistert het interieur van de altviool naar wat er aan de buitenkant gebeurt en klinkt aan de buitenkant via de monitoren nog sterker. De hele architecturale ruimte wordt het interieur van de altviool, die zichzelf en ons samenhoudt, longen en adem op de grenzen van het ademen zelf. Een adem die van ver komt om muziek te worden, en die plotseling het luisteren en het zijn van een eenheid afsluit. De voorbereiding creëert een opening naar de kathedraal van de traditie van snaarinstrumenten (A); Deze uitbreiding opent een nieuw perspectief op horen, waarbij het geluid langzaam zijn oriëntatie weer vindt (B). Het ovaal waarmee Tiepolo1 de lucht ontdekt, de buitenkant van een binnenkant, wordt in de loop van de muzikale behandeling een opening, een diagonale beweging waarmee Gordon Matta-Clark2 ons de binnenkant van een buitenkant laat zien. Bij het naderen van de aarde neemt de spanning toe en wordt deze een wrijvende toon (C), totdat deze een onstabiele greep bereikt op de vierde en onvoorbereide snaar (D): van hoog naar laag en weer terug, waarbij het nieuwe hoog verandert in een energetisch drempelveranderingen (E), waarboven (Fb) de vingers en het meesterschap geen invloed meer hebben, om van daaruit tot een diffuus tempo (Fa) te komen in een ruimte, in het akoestische geheel (zaal/kerk), waarin wij ons (G, stemmen op de achtergrond en slot). Het stuk is dus een geleide passage, een vorm waarin we ons ervan bewust worden dat alles klinkt of misschien wel dat de klank van het geheel plaatsvindt in een progressieve draaiing van ruimte binnen de ruimte: een diagonaal tussen de binnenkant van een buitenkant en de buitenkant van één interieur. 1 Fresco uit 1757 in het Museo del Settecento Veneziano in Ca’ Rezzonico (zie afbeelding op de omslag) II – een nastro voor vervormd en wijdverbreid applaus (2012) un nastro is een reflectie op het applaus dat, in de traditionele Europese context, het einde van een muziek bezegelt door deze tegelijkertijd af te ronden en te benadrukken. Het applaus lijkt op de basis van een sculptuur, het komt erna en geeft het einde van het luisteren aan en daarmee het einde van het werk; Het is echter ook een brug die de duur en de ruimte van het werk verbindt met het alledaagse. Terwijl bij Brancusi en Giacometti de basis onderdeel werd van het beeldhouwwerk zelf, verdwijnt deze in de daaropvolgende installaties van de moderne kunst volledig en wordt hij geïntegreerd in de tentoonstellingsruimte. Ik beweeg in deze richting, geleid door de fysieke behoefte aan een pauze tussen het eerste en tweede deel van het concert, waarin de muzikant beweegt van zijn verhoogde positie waarin hij lassù speelde naar zijn positie in het publiek waar hij e poi zal interpreteren. . Ik blijf luisteren door het applaus van veel van mijn concerten te isoleren, niet op basis van de betekenis ervan, maar op basis van de akoestische verschillen die verband houden met de verschillende zalen, bezoekersaantallen en emoties: daardoor word ik me bewust van de oneindige diversiteit van een stroom zonder tijd en ruimte. Dus begon ik het applaus waar te nemen als een verlengde brug die de hele ruimte van de zaal (die door de stemmen in de laatste minuut van Lassù in de muziek werd geïntegreerd) verbindt met ruimte en tijd die schijnbaar buiten de zaal staan, in de open ruimte van het alledaagse. Het applaus wordt een dichte articulatie, een geluid, dat ik begin te componeren en te transformeren door middel van superposities; Er is hier ook geen elektronica, alleen de geluiden die je om me heen hoort, verzameld en weer in elkaar gezet. Als in de zeevaart ‘land’ het nabije einde van de reis aangeeft, die bij lassù van boven komt, vindt in de muziek (net als in de luchtvaart) de materiële overgang van de ene staat naar de andere niet plaats tussen water en ‘land’, maar eerder tussen lucht en “water”, net zoals de condensatie van wolken alles creëert, van lichte regen tot hagel. Het applaus wordt de katalysator van deze overgang van de ene staat naar de andere, waarin land verschijnt in de vorm van bewoond water, in de geluidsopname op 8 mei in de Zattere in Venetië, voor het huis van Nono. Akoestisch vertaald door het geluid van een vaporetto, wordt de altviool herboren midden in het publiek, als instrument van een vernieuwde traditie. »Aan het einde van de wereld is er een lint, III – e poi voor altviool (2012/14) e poi is het doel en de basis van een nieuwe oriëntatie, waarbij middelen worden gebruikt die we in een andere context arpeggio's, toonladders en akkoorden zouden kunnen noemen, maar die hier de bron worden van een stroom van trillingen en articulatie in voortdurende verandering, die bestaat uit waargenomen en binnenin overgedragen (uitgedrukt). Het is muziek die de zogenaamde noten gebruikt, maar zonder ervan uit te gaan, in overeenstemming met een akoestische gevoeligheid die zich heeft ontwikkeld gedurende de lange reis die ons zo ver heeft gebracht. Het ontwikkelt een ander en continu geluid binnen de stroom dat verschijnt in un nastro. Zonder voorbereiding of versterking, met de altviool in lichte scordatura (IVB, IIIG, IIC#, IA), is het een reflectie op de articulatie zelf als een uiterst gevoelig kruispunt tussen herinnering en het dagelijks leven. Giorgio Netti |
programma:
Giorgio Netti (* 1963)
ciclo del ritorno
voor altvioolsolo (2010-2014)
Ik – lassù voor voorbereide en versterkte altvioolsolo (2010/11) 40:41
A 15:39
B 10:28
C 05:59
D 03:30
GFE 05:05
II – een nastro voor vervormd en verspreid applaus (2012) 05:17
III-e poi voor altviool (2012/14) 28:38
Anna Spina, altviool
Benoit Picand, geluidsregisseur
Interview Marcus Weiss met Giorgio Netti 20:33
De PAL- en NTSC-versies hebben dezelfde inhoud!
Geluidsformaat: PCM 2.0 Stereo
Beeldformaat: 16:9
Duur: ca. 95 min
Schijftype: DVD 5 / PAL & NTSC
Landcode: 0
Persrecensies:
08/2017
Giorgio Netti richt zich op de vertelling, de histoires chuchotées. Over het feit dat de muziek op een bepaald niveau wordt gespeeld in de inspiratieliteratuur van de lyrische muziek die wordt weergegeven in antieke stukken, is het zo dat de definitie van wiskunde en de topologie van het begrip "discretie" aanwezig is. Deze functie treedt vaak op als een schakelaar die een lijn in elkaar zet en de elementen blijven scheiden van de modus van jeu of de wijziging van de akoestische werking door het proces van versterking. […] In deze muziek van grenzen en grenzen speelt Anna Spina op een reeks speelmodi met paard en instrument met een element van gescheiden lichaamsbouw en resonerende eigenschap. Door een lezing te combineren met extreme gevoeligheid en een quasi-choregrafische techniek, maakt het uiterst moeilijke muziek tussen mariene en menselijke ademhaling. […] Netti voegt dit materiaal toe aan de soubassement van een beeldhouwwerk, wat het bestaan van het oeuvre mogelijk maakt. In de condensatie van de manier waarop een transformatie-atmosfeer ontstaat, wordt de auto van ons een pluim, compact en dynamisch.
David Verdier
Op 22.5.2017 augustus XNUMX schreef Paco Yáñez:
De muziek van de Italiaanse componist Giorgio Netti (Milaan, 1963) werd in mei 2012 voor het eerst bezocht via de pagina's van Mundoclasico.com, waarbij Pablo Coello het vertolkte in het Centro Galego de Arte Contemporánea …intuire la dispiegata forma della luce, primera parte de necessità d'interrogare il cielo (1996-99), cyclus voor sopraansaxofoon van ongeveer 70 minuten, die de portaba ecos van Giacinto Scelsi bevestigt vanwege zijn diepe dichtheid, essentiële en asentada en grote figuren die de suïcidale progressie kenmerken een discussie die ten goede komt aan multifónicos-diablados.
Lees hier het volledige artikel.
03/2017
Een opmerkelijk concert dat hier werd opgenomen als onderdeel van het Bern Music Festival 2016: Wat bijzonder opmerkelijk is, is de intensiteit en gevoeligheid waarmee Anna Spina de materialiteit van haar instrument met een microscopische scherptediepte verkende en zo de kamers van de Bern Minster vulde . Giogio Netti zorgde voor een klankreis die tot diep in het lichaam doordrong en daarbij aan het bijna onhoorbare deed denken. […] “De hele architecturale ruimte wordt het interieur van de altviool, die zichzelf en ons daarmee omvat, de longen en de adem op de grenzen van de ademhaling zelf”, aldus de componist. […] Maar één persoon is primair verantwoordelijk voor de magie en metafysica van deze contemplatieve ruimtelijke productie: Anna Spina, die diep doordringt in het binnenste van het geluid.
Dirk Wieschollek
DVD-tip in nmz!
“In de driedelige cyclus van Giorgio Netti wordt een solo-altviool met behulp van verschillende versterkertechnieken getransformeerd tot een akoestisch klanklichaam dat zichzelf feitelijk binnenstebuiten keert in het kerkinterieur van de Bern Minster.”
Tilman Urbach schrijft enthousiast over de productie in het nummer van april 2017:
“Na de eerste klanken wordt duidelijk dat muziek in wezen ontstaat uit de combinatie van het instrument en de ruimteakoestiek (…) De altviool ligt dus aanvankelijk ondersteboven op Anna Spina's schoot. Ze strijkt met haar strijkstok (je ziet het duidelijk aan het uitstekende camerawerk) over haar instrument, over de schoudersteun en kinsteun. En het trekken, sissen en krabben wordt via live-elektronica de kamer in gestuurd. (…) Wat volgt is een virtuoos parcours dat de mogelijkheden van de altviool demonstreert. Maar wat gelezen kan worden als een experimenteel arrangement is iets diep sensueels. Het is absoluut boeiend en maakt door de live-ervaring nogmaals duidelijk hoe krachtig nieuwe muziek is.”
http://ettoregarzia.blogspot.de
01/2017
Suoni della Contemporary Italiana: de indicatie van de muzikale rappresentatie
Een van de dominante ideeën van Luigi Nono's muziek is de bron van een nieuw articolata di “spazio” musicale: Partendo dall'esempio Veneziano rinascimentale dei cori e dalla beweging van de suoni in functionzione della posizione, Nono aggiunse ulteriori elementsi allo “spazio”, inteso komt een universaliteit van vorm (frutto di una infinita casistica di ambienti) en luogo unico ed irripetibile dove si assiste ad una reaction acustica with i suoni: de ruimte avvolge ed accoglie het geluid van de instrumenten in een contempo gli restituisce una forma nell' interazione; Een chiesa of kwalitatief andere ambiente is in graden van afbakening en een nieuwe ruimte die een natuurlijke quello heeft, een ruimte in cui convergono en suoni di tutto ciò de materialmente riferibile a quell'ambiente. Als ik op een bepaalde manier alle aandacht aan de aandacht besteed, kan dit in veel gevallen de hoofdrolspelers zijn.
Het materiaal van Nono heeft de compositie van het laatste punt van het opnemen van "suoni", qua materiaal sonore en gestuale: comppenetrarsi geen componenten van de kosten van de instrumenten en een daaruit voortvloeiende logica van veel ragionamenti. Als je de nieuwste technologie gebruikt om het geluid van de instrumenten uit te breiden, kun je deze in de praktijk gebruiken en de elektronica in het metaal van het snoer of de poot van de instrumentatie van het bedrijf gebruiken. De tweede mogelijkheid om dit dubbele doel te bereiken is de voorkeur van de Milanese componist Giorgio Netti (1963): tijdens het concert van het Bern Music Festival heeft Neos R. tegelijkertijd de “Ciclo del Ritorno” geschreven en geproduceerd. Gervais, op een gedetailleerde dvd compleet met noten en intervista, die de theorie toepast op de ruimte en het lichaam van de hele altviool, tegelijkertijd een cyclus van drie composities in verschillende delen van de wereld qua muzikale inhoud, samen met de piano dei aanzienlijk.
“Lassù”, het eerste deel, is gebaseerd op een preparaat op basis van vier microfonazione dirette sullo strumento (due esterne e due internal) en 6 diffusers die de kracht van het ascolto vergroten: de lunga-compositie van 40 minuten (affidata to an iconoclastica Anna Spina , met direzione dei suoni demandata a Benoit Piccand) bestaat uit een fantastische verkenning van de suoni van het lichaam van de instrumenten, waarbij een partituur desinteresse bijna alle noten optelt en quasi totaal alle tonen concentreert. Net als de verginità van het materiaal, die alle akoestische imposante gevolgen heeft, een gigantische vooruitgang verwerft: de schoonheid van deze experimenten is gebaseerd op het feit dat deze evocatie wordt opgeroepen, een immaginatieve materialisatie van een viaggio die geen beperkte tijd heeft. Netto het epische epische ritusritueel van Griekenland op het terrein van Troia-avvenimenten, kunnen mensen een rispetto als een significant voorstel ervaren, compiendo met de propria-prospettiva van ascolto, verenigingen die vrijer zijn van viaggio. De grandezza di Lassù is een enorme gigantische ad addomesticare il tempo, quello che Netti chiama "...il respiro che viene da lontano per diventare musica..."; als u de compositie van net zo belangrijk vindt als het bestuderen van uw versterker, is het een zeer grote keuze om veel composities te maken; Voor de specifieke zorg van de altviool kun je de opera van voren horen en een trovare en een casistica hebben van de mogelijkheid om de instrumenten solo te bespelen, om de sterkte van de versterking per altviool te verifiëren: ik heb het advies gestuurd van de massa De diafragmacompositie van Richard Karpen is een compositie met twee verschillende obiettivi.
L'applauso riscosso dalla Spina (de tweede compositie van de ciclo chiamata Un nastro), opportunamente rielaborato, è an astruso collante che dà il tempo alla violista di scendere dal palco principale sopraelevato, posto di fronte al pubblico, aggirare the Cathedrale tramite a percorso interno De schaal van de chiocciola en het systeem bevinden zich op een palco a livello degli spettatori, dan Luogo al terzo beweging di “…e poi”, duif l'orientamento è quello di una composizione in linea met een modernità più conclamata, attuata senza preparazioni of lavorazioni acustiche.
C'è tanto spessore in deze "Ciclo del ritorno": si lavora in quell'ambito impopolare degli instrumenten che legano concetti subliminali dell'ascolto all expressions indicibili degli instrumenten stesi, quel campo di azione che può e deve diventare territorio comune non solo della Compositie, ook vanuit het brongebied van de muziek, komt tot een soortgelijk resultaat vanuit de improvisatievisie of het drone-figuratieve. Het netto-gebruik is een grote hoeveelheid aggregatie voor de samenleving.
Ettore Garzia