programma:
Gyorgy Ligeti (1923-2006)
Concerto voor cello en orkest (1966) 14:25
[01] Ik kwart = 40 06:52
[02] II Lo stesso-tempo 07:33
Nicolas Altstaedt, cello
[03] Mysteries van het macabere voor solotrompet in C en kamerorkest (1974-1977 / arr. 1991) 08:15
(Arr. Door Elgar Howarth)
Marco Blaauw, trompet
Concerto voor piano en orkest (1985-1988) 21:53
[04] Ik leef heel ritmisch en precies 03:50
[05] II Lento en woestijn 05:48
[06] III Vivace cantabile 04:10
[07] IV Allegro risoluto, molto ritmico 04:33
[08] V Presto luminoso, fluido, constante, semper molto ritmico 03:33
Alberto Rosado, piano
Totale speelduur 44:38
Meervoud ensemble
Fabian Panisello, dirigent
Persrecensies:
Februari 2015
März 2015
29.01.2015
Het PluralEnsemble onder leiding van Fabián Pansiello presenteert een heerlijk lichtvoetige cd met drie concertwerken van György Ligeti. György Ligeti's Concerto voor cello en orkest (1966) neemt een belangrijke plaats in in de muziekgeschiedenis van de 20e eeuw. Century is het een van de eerste werken van de Europese naoorlogse avant-garde waarin een componist worstelt met de vraag hoe je virtuositeit opnieuw kunt definiëren als er extreem hoge eisen worden gesteld, niet alleen aan het solo-instrument, maar ook aan het orkestrale instrument. instrumentalisten. Daarom bedacht Ligeti een werk waarin de cellist als solist tussen andere solisten verschijnt. De nieuwe door NEOS uitgebrachte opname van Nicolas Altstaedt en het PluralEnsemble onder leiding van Fabián Pansiello - het vormt het begin van een prachtige, maar helaas vrij korte cd met een speelduur van 45 minuten - maakt dit zeer tastbaar: Als uit het niets , de lange, uitgesponnen toon begint. De initiële toon van de solocellist krijgt vorm voordat andere instrumenten - strijkers en klarinetten - meedoen en onmiddellijk de identiteit van de solo-aanwezigheid met hun tonen vervagen. In de heldere, tonaal uiterst transparante opname kan de luisteraar diep doordringen in de daaropvolgende muzikale processen: in de geleidelijke opening van registers, de toonkleurdiversificatie en -schakeringen, maar ook in het vrijwel geluidloze rondtasten van de solist op de toets, dat op een gegeven moment punt verandert in een delicate haast, maar gaat dan ook over in het begin van een cantilena of in meer energetisch gearticuleerde passages. Als tegenhanger van het celloconcert en de daarin gerealiseerde muzikale insteek nam het ensemble met de lichtvoetige en soms bijna speelse solist Alberto Rosado Ligeti's vijfdelige concerto voor piano en orkest (1987–88) op. Met dit stuk, twintig jaar later, benadert de componist de concertvorm opnieuw op een heel andere manier: de klankbanden van het eerdere werk worden vervangen door complexe, geneste polyritmische structuren die – afhankelijk van de betrokken orkestinstrumenten – vaak gebruik maken van verschillende harmonische systemen en geven elke individuele zin zijn eigen individuele kleur. Ook in dit geval wordt Ligeti's instrumentale karakter onderstreept door de helderheid en dynamische rijkdom van de opname, waarbij Rosado's spel nooit op de voorgrond treedt, maar altijd waarneembaar blijft als onderdeel van het geheel. Tussen deze twee werken - die heel slim de muzikale wending van de componist in de jaren zeventig omcirkelen - staan de 'Mysteries of the Macabre', een ontkoppeling uit 1970 van drie aria's uit de eerste versie van Ligeti's opera door dirigent Elgar Howarth en geautoriseerd door de componist. Le Grand Macabre' (1991-1974). Het korte werk is hier te horen in de alternatieve versie voor trompet en kamerorkest en past daarmee naadloos in het op de cd getoonde panorama van concertmuziek. Marco Blauuw beheerst met plezier en perfectie de hoekig geprofileerde coloratuur waarvan het verloop – net als het hele stuk – vol ritmische subtiliteiten en verrassende wendingen zit. In samenwerking met de af en toe sprekende orkestmuzikanten ontstaat muziek die bijna barst van theatraliteit en vol gekke momenten en ironische refracties.
Stefan Drees
fnac.com
09.01.2015
Drie concerten van György Ligeti die décollent zijn
Dit nieuwe album op het label NEOS begint l’année en beauté met drie stukken concertantes de Gyorgy Ligeti geregisseerd door de chef-kok en Spaans-Argentijnse componist Fabian Panisello à la tête de sa formatie le Meervoud ensemble : le très court concerto pour violoncelle, Mysteries van het macabere, voor trompette en orkest in kamer en concerto voor piano.
Le court concerto pour violoncelle don Nicolaas Alstaedt Deze solist begrijpt niet dat twee bewegingen een echte aaneenschakeling van 27 fragmenten zijn. Een fragment vormt het 1e deel, voornamelijk gebaseerd op een notentenue van de cello. De opening van de vorm is waarneembaar met de mobiele telefoon in solo (het is niet afhankelijk van het volume!) en wordt in bont versterkt en zo gemeten dat de andere instrumenten solo worden bespeeld. Een deel van plutôt linéaire et statique en opposition with l'agitatie du motion suivant, dat nog 26 andere fragmenten bevat, contrasteert en breekt ons met les anderen. Enfin de cello vertegenwoordigt het leiderschap en “boucle la boucle” en allant d'un pianissimo à l'extinction complète.
Het centrale stuk, Mysteries van het macabere, je bent moe Grote macabere, unieke opera de Ligeti. Deze “opérasuite” is een plek tussen de twee concerten. En effet, zoonsarrangement voor sopraan en orkest door de chef-kok Elgar Howard Het wordt ook gespeeld in een trompette- en orkestversie, ook als trompettisolist Marco Blaauw, solist Aguerri au repertoire contemporain. De opera is gebaseerd op een groot aantal collages, citaten en muziekclinaties die op basis van de vocale tussenkomsten van de muzikanten een indruk wekken van de Grand Bazaar Loufoque.
Als je een concerto voor piano en veel bewegingen wilt, laat de solist dan niet Alberto Rosado Het is ook een geweldige specialist op het gebied van hedendaagse muziek, waarbij het om een meervoudig ensemble gaat. Uit het concerto bevat het drie delen, die met andere woorden in de suite kunnen worden gespeeld en die een mooie afsluiting van het stuk bieden. Les percussies spelen een grote rol. Het percussiegedeelte is een onderdeel van het ontwerp voor één enkel instrument, Ligeti lui-même beveelt de confier à deux voire drie percussionisten aan, vanwege de grote complexiteit. Dit stuk is ook zeer exigeante voor de solist die zowel een groot ritme als een grote virtuositeit presteert. Als een typisch voorbeeld van een bepaalde mode van Ligeti-kritiek is, dan is het concert zo goed dat de techniek van de collage tussenbeide komt (citaten, musicales, ritmes). De uiteindelijke vorm is gebaseerd op een veelheid aan structuren met ritmes die voor de buitenkant waarneembaar zijn. Als het goed is, als het stuk jou is, doe het dan “decoller comme un avion”. Dit is het standpunt dat bij deze versie een decolleté parfaitement heeft!
Alle hoofdrolspelers van het album bereiken een grote mate van interpretatie die hen in staat stelt zich aan te passen aan de complexiteit van de composities van het publiek, met een grote inzet en enthousiasme waardoor ze met een onoverwinnelijke energie waarneembaar zijn in hun oeuvre.
KLEINE Dwarsdoorsnede
Een zeer kort maar verstandig samengesteld transversaal programma met werken van Gyorgy Ligeti (1923-2006): Het tweedelige Celloconcert (1966) staat als het ware tussen de subtiel zwevende, etherische micropolyfonie van het baanbrekende orkestwerk sferen en de expressieve, humoristisch-groteske gebaren die b.v. Stropdas Adventures voor drie stemmen en instrumenten. De Mysteries van het macabere (1991) is een arrangement van drie aria's uit Ligeti's Anti-Anti-Opera Le Grand Macabre (1974-77) voor trompet en kamermuziekensemble. Met zijn cartooneske, maar uiterst vermakelijke mix van stijlen, vervult dit stuk op deze plaat de rol van een scherzo. Daarna volgt het vijfdelige stuk, gecomponeerd in 1985-88 Pianoconcert als ‘grote finale’. De micropolyfonie wordt hier grotendeels verlaten ten gunste van een netwerk van helder getekende, kleurcontrasterende lijnen en een ritmische en metrische hypercomplexiteit.
Het celloconcert begint alsof het uit een andere wereld komt (solist: Nicolaas Alstaedt) voorbij de gehoordrempel - het eerste geluid komt echt uit het niets en het is in eerste instantie onmogelijk om te zeggen welk instrument het produceert. In principe is het celloconcert ook een kamermuziekstuk waarin de solist slechts een licht prominente stem heeft. De alomvattende vereiste Meervoud ensemble unter Fabian Panisello Hier handelt hij, net als elders, op gelijke voet met de solisten. Marco Blaauw schittert in de coloratuurrijke trompetpartij Mysteries, Albert Rosado snelt met speelse gedrevenheid door de vertakkingen van het pianoconcert.
Alle interpretaties kenmerken zich door een gedetailleerde hoorbaarheid en ondanks alle helderheid een soepele toegang. Hoewel de bizarre verheerlijkingen van de... Mysteries Net zoals de hoeken en randen van het pianoconcert tot hun recht komen, overheerst de indruk van een enigszins moeiteloos musiceren, zelfs als de muziek begint te overweldigen. Zo kan het echt ‘van de grond komen’, zoals de componist bij het pianoconcert uitdrukkelijk wilde.
Beoordeling: 15 van de 20
George Henkel
Onderscheidingen en vermeldingen:
Februari 2015