infotekst:
“Honderd jaar nieuwe muziek – en nu?” De vraag die de organisator in de zaal gooit roept verschillende standpunten op. Enno Poppe trekt zich terug in een stoffige hoek, Isabel Mundry in een filosofische spiegelzaal. Ben Johnston viert zijn overleden Donaueschinger-debuut met het ‘Kwintet voor groepen’. Brice Pauset, Arnulf Herrmann en Bernhard Gander laten hun gedachten ‘dansen’: solo in de verte, groepsdynamisch en chaotisch dichtbij, volledig ontspannen in de discotheek om de hoek. Saed Haddad eist ‘het sublieme’ voor zichzelf, Eduardo Moguillansky valt vormen aan met gloeiende substanties, Georges Aperghis balanceert gewichten op een wip. Brian Ferneyhough zegt: De verscheidenheid aan verschijnselen om je heen is verwarrend en onvergelijkbaar. Blijf alert, houd ze goed in de gaten... Dror Feiler staat op en antwoordt: Met een brul op ze af!
programma:
SA-cd 1
Isabel Mundry (* 1963)
[01] Ich en Du voor piano en orkest (2008) 14:39
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR
Thomas Larcher, piano
SWR Symfonieorkest Baden-Baden en Freiburg · Pierre Boulez, dirigent*
Enno Poppe (* 1969)
Oud gebouw voor orkest (2008) 17:16
[02] I 07:16
[03] II 10:00 uur
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR
SWR Symfonieorkest Baden-Baden en Freiburg · Pierre Boulez, dirigent*
Brice Pauzet (* 1965)
[04] De danser (Symfonie V) voor groot orkest (2008) 14:45
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR
SWR Symfonieorkest Baden-Baden en Freiburg · Sylvain Cambreling, dirigent
ben johnston (* 1926)
[05] Kwintet voor groepen (1965 / 1966) 18:07
Duitse première
SWR Symfonieorkest Baden-Baden en Freiburg · Sylvain Cambreling, dirigent
totale tijd 64:47
* Pierre Boulez verschijnt met dank aan Deutsche Grammophon GmbH
SA-cd 2
Arnulf Hermann (* 1968)
Fictieve dansen (Eerste deel) 11:23
voor 17 muzikanten (2008)
[01] I Straight Dance (opening) 01:46
[02] II Vertraagde dans 03:09
[03] III Korte spits (scheve perioden) 02:35
[04] IV Time-out 01:16
[05] V Moeilijke dans 02:37
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR
Ensemble Modern · Frank Ollu, dirigent
Saed Haddad (* 1972)
[06] Het sublieme voor ensemble (2008) 11:54
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR met de vriendelijke steun van Friends of Ensemble Modern e.V.
Ensemble Modern · Frank Ollu, dirigent
Eduard Moguillansky (* 1977)
[07] Cire perdue voor groot ensemble (2008) 09:49
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR
Geluidsforum Wenen Emilio Pomarico, dirigent
Georges Apergis (* 1945)
[08] Wip voor ensemble (2007/2008) 14:35
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR
Klangforum Wien · Emilio Pomàrico, dirigent
Bernhard Gander (* 1969)
[09] Benen en kousen voor ensemble (2007) 11:48
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR
Klangforum Wien · Emilio Pomàrico, dirigent
totale tijd 59:29
Ensemble Modern, Klangforum Wenen
SA-cd 3
Brian Ferneyhough (* 1943)
[01] Chronos Aion 27:26
Concert voor ensemble (2008)
Wereldpremière van de volledige versie
In opdracht van Ensemble Modern voor de Biënnale van München, met de vriendelijke steun van Friends of Ensemble Modern e.V., fondsen van het Ministerie van Wetenschap en Kunst van de deelstaat Hessen, en de hoofdstad van de deelstaat München
Ensemble Modern · Frank Ollu, dirigent
Dr. Feiler (* 1951)
[02] Vuilnis 38:39
voor versterkt kamerorkest, twee zangers en live-elektronica (2008)
uit Vijf moeilijkheden bij het schrijven van de waarheid over teksten van César Vallejo
Wereldpremière · Werk in opdracht van SWR
Meira Asher · Martin Winkler, stemmen
Dror Feiler, laptop en live-elektronica
Geluidsforum Wenen · Rolf Gupta, dirigent
Peter Böhm/Florian Bogner/Corinne Schweizer, geluidsregisseurs
totale tijd 66:05
Ensemble Modern, Klangforum Wenen
Persrecensies:
07/08.2010
03.05.2010
Het oráculo Donaueschingen
De Donaueschinger Musiktage conformeert zich aan de nacimiento, en samen met de cursos van Darmstadt, een van de oráculos musicales por excelencia para estar alto de las avanguardias post-seriales. Zoals Heinrich Strobel in zijn dagen bevestigde: “Er zijn geen mensen die een puñado van genieën en grote meesters ontdekken. Met het oog op een visie op conjunto en podemos por contentos si, de vez en cuando, descubrimos algo valioso”. In het geval van de 2008-editie van de Duitse taal, de eigenaar van het NEOS-label (van de migratie van het product, Wulf Weinmann, van Collegno in deze nieuwe disco-graphic), zijn de belangen van de propuestas opmerkelijk, maar onregelmatig. betekent dat de drie schijven compact zijn en zich aan deze lengte aanpassen.
In het eerste deel van de originele versie van de Symfonie V 'The Dancer' (2008), van de Franse Brice Pauset (Besançon, 1965), een maker die, net als de también galo Gérard Pesson, de fuerte impronta que el lenguaje Lachenmanniano ha marcado nl over het hele continent. Door de muziekmethode van de concrete instrumentale muziek voort te zetten, speelt Pauset persoonlijke oplossingen, en wordt deze universele klank van de partijen versterkt met de referenties van hun oorspronkelijke país. Dit is de manier waarop we dobbelen: "In de Francia del siglo extra un tercern en Frozen Shadows, el de la materia y su ausencia". Ello wordt materialiseerd in een diepe reflectie die zich afspeelt in sonidos-figura en sonidos-fondo (door de wereld iconográfico van de verf te remitirnos), lo cual een interés de Pauset door los ruidos en sonidos 'collaterales' die in los worden geproduceerd Contornos, in dit geval in de dans, a la que alude el título de la sinfonía (desde de luego, para nada al uso). La poderosa The Dancer verkent een veld van akoestische en structurele akoestiek, dat zich verhoudt tot de verenigbare elementen, terwijl er onverwachte elementen ontstaan, die een absoluut hedendaagse sensualiteit onthullen en vaak de instrumentale effecten van een verfijnde techniek op de hoogte proberen te bereiken de lo mejor.
De rest van het compacte resultaat is gebaseerd op het interessante I and You (2008) van Isabel Mundry (Schlüchtern, 1963), met een zeer gevoelige en verfijnde klankkleur; masiva in zijn comienzo en meer dan meer pure en introspectieve, en lo que es todo a viaje al interior de uno/a mismo/a een través de los conceptos del 'tú' en del 'yo', dat tanto als een sociale piano als a Het orkest, dat de eindtermen inschakelt en de complete definitie van het essentiële individu in een samenleving die door de massamedia wordt gekenmerkt en zijn mondiale mensenwereld, vertroebelt. Het leverde het Quintet for Groups (1965-66) op, van de Norteamericano Ben Johnston (Macon/Georgia, 1926), een opmerking die veel jaren geleden opkwam voor zijn oesters en die geen enkele periode had in de buscaban van Estado's Unidos (en lograban) een artistieke bevestiging. Dit monumentale kwintet wordt in dit proces gespeeld door twee figuratieve figuren, met het werk van Charles Ives, met zijn supercapaciteiten, ook gecompliceerd door een multifocale ruimte, en John Cage, afgestudeerd aan Johnston en ook lid van de VS zeer aantrekkelijk voor de voorbereide instrumenten. Een pieza-situatie tussen vele gebieden, tussen oud en nieuw. Uiteindelijk is er met Enno Poppe (Hemer, 1969) sprake van een van de meest waardevolle waarden onder de nieuwe Duitse componisten. Met het orquestal Altbau (2008) zat ik met veel moeite in een discussie, vooral in de ritmico- en incisivo primer-beweging. More overtuigde me ervan dat ik het tweede had gehoord, met een textuurwerk dat gehoord moest worden in de klank van het geluid en in de akoestische sedimentatie. Hij heeft een opmerkelijke techniek in Poppe, namelijk cuidada en los timbres, en su manejo de space y silencios, en la síntesis que en dichos marcos consigue, pero uno queda con la sensación que se llega a mucho más.
De interpretaties van deze eerste disco bestaan uit een lading van het nuchtere SWR Sinfonieorchester Baden-Baden und Freiburg, een van de belangrijkste Europese formaties in dit repertoire. Pierre Boulez heeft de lading van de piezas van Mundry en Poppe, aangezien hij een grader is, zodat het behoud van de grijpers voor de Deutsche Grammophon (ook gedacht dat hij een groter deel van de culpa in de Amarillo verkoopt en de Franse maestro) . Sylvain Cambreling regisseert “y cómo lo hace!”, Pauset y Jonhston, die de disco-punten markeert.
De tweede SACD resulteert in een grote verscheidenheid aan instrumenten, waaronder het instrumentale instrumentale ensemble. Comienza el disco with las Fiktive Tätze (2008), van de Duitser Arnulf Herrmann (Heidelberg, 1968), een obra que a partir de una sucesión de doce negras va exponiëndo un motivo abordado desde cinco ángulos diversos que abarcan lo regular y lo onregelmatig en relatie met dansbewegingen en het menselijke lichaam. El Jordano Saed Haddad (Az Zarqā, 1972) reflecteerde op de concepten van het 'bello' en het 'sublieme' precieze in The Sublime (2008). En Haddad maakt deel uit van de vastberadenheid van de kunstwerken die in onze sobrecogimientos een geestestoestand uitlokken waarin de dobbelstenen worden opgehangen aan de emoties, en de gevolgen van een suerte de invasie door een deel van het vuur en het mysterie dat emana la obra. The Sublime is bedoeld als beginverslag van de reis door de tijd dat het een nuestrodor wordt, waardoor verschillende bewustzijnsstaten ontstaan, in een van de fases van de grote instrumentale opschorting van allerlei soorten en reflexieven. Eduardo Moguillansky (Buenos Aires, 1977) presenteert Cire perdue (2008), een boek dat zich bezighoudt met de mogelijkheden die muziek biedt om verschillende kopieën te maken, en het is zo dat het degradeert naar het nabootsen van het origineel. In een reeks onderzoeken werd duidelijk hoe deze processen leiden tot een ontsnapping uit de nuestro controle en de racionalisering. Met een kennis en een verbod op de typische cultuur van een cultuur als deze, weet Moguillansky dat “como sucede in the paradoja del mapa and the area nosotros intentamos traducir a escala humana la incommensurabilidad del universe, with the esperanza de que algún rincón insospechado esconda Las letras que conforman nuestro nombre”. Hermosa obra en hermosa-uitleg van het volledige dat het verplaatsen van de menselijke kaarten tot nu toe steeds meer interieur oplevert. De Georges Aperghis (Atenas, 1945) escuchamos Teeter-totter (2007-08), que ahonda (nueva vuelta de tuerca) en la pasión del Griego por el trabajo polirrítmico, a través de alternancias, proliferations, discrepancias y búsquedas de equilibrios complejos entre Er zijn meerdere muzikale motieven. Aan het eind van de dag, en met de cierta 'rigidez' van Aperghis, was het festival zo luid dat het de plank bereikte van Bernhard Gander (Lienz, 1969) en Legs and Stockings (2007). Gander legt met een gebruikelijke (en fijne) ironie uit hoe Piernas en de media weten dat deze functies functioneren als de levenscyclus van organische en grote textielproducten, die in de eerste plaats het productieproces kunnen realiseren, met verschillende texturen, volumes y mates; Después éstas recorren pasarelas tussen applaus en flitsen; Uiteindelijk, in de geur van een discotheek die experimenteel onderscheid maakt tussen de rituelen van de baile, worden de rincones vermenigvuldigd met de verspreiding van fricciones, carreras en desgarros pasionales, om de bullicio en de baile te laten verdwijnen. Actueel en modern zoals deze keer, Gander exploiteert ritmische en timbres van een mode-notabilísimo en lleno de ocurrencias.
De interpretaties van deze tweede compacte versie zijn de lading van de grote conjuncties van de muziek van actueel Europa: Ensemble Modern met de ordenes van Franck Ollu (Herrmann y Haddad); y Klangforum Wien gebaseerd op de regie van Emilio Pomàrico (Moguillansky, Aperghis en Gander). Prachtige al die lezingen, een gekalibreerde techniek, subliem verdaderamente, door het einde van Haddad. Lo del Klangforum con Gander is de authentieke indruk.
De derde en meest recente compacte compositie met een breed scala aan actuele composities, in het Engels van Brian Ferneyhough (Coventry, 1943), die hij uitvoerde in het ensemble Chronos-Aion (2008). Niemand heeft het meest aantrekkelijke stuk in Ferneyhough, die het ultieme niveau heeft geleerd, maar ook zo'n enorm talent heeft voor het werk van de timbres en de relaties tussen de instrumentale discussies die hij tijdens het lange concert heeft gevoerd. Chronos-Aion is gebaseerd op de chronologische weergave van de tijd die inherent is aan de diverse materialen die de Brits-componist heeft gebruikt, dobbelstenen, "in de tijd van de concrete figuren, de abrupte cambios van de textuur, het perspectief en de oriëntatie", en A algemene sereniteit in de meest uiteenlopende soorten intense organische stoffen die een akoestische informatie veroorzaken. Deze studio van het deel van de Creencia de Ferneyhough wordt gezien door middel van “multiplicidades confusas” (een deel van de studio’s van Henri Bergson). Naar aanleiding van de compositie van zijn opera Shadowtime (2003-04) heeft Ferneyhough een menudo opgeroepen in een werk van trazos temporales efímeros, inestables, saturados, caóticos, so modo de exigir al oente una máxima atención y vivencia de entornos complejos en los que definir De verschillende plannen en vectoren komen overeen met de temporele kenmerken. Omdat er een combinatie is van elementen en tijdelijke omstandigheden, verzamelt Chronos een reeks materialen die gepaard gaan met verschillende perspectieven, en die kunnen soms paraliseren.
Completa el SACD la potentísima Müll (2008), del sueco de adoptie Dror Feiler (Tel Aviv, 1951). Garbage -wat 'basura' betekent-, is een computer voor een groot, versterkt ensemble, dos cantantes y electrónica en vivo. Feiler is zwanger van het feit dat de sonoridades met veel tijd rekening houden met resterende musicales, net als de propia-muzikale callejera, de meest emotionele emotie die tijdens de concerten wordt gespeeld. Om te kunnen zeggen dat er geen superieure communicatie is op het gebied van de muziek, de zee van politiek of estético, moet de componist van de creatie, de productie van sonido, worden geïntrigeerd, wat een actuele studie is in de omgeving van zijn trabajo Cinco-fruit om de waarheid te schrijven. Cuando Feiler bevestigde dat “de muziek een gecastreerde cast is”, dat het de rest van de visceralidad is en directe uitdrukking geeft aan de populariteit van de componist vandaag de dag. Tomando el poema Los nueve mosntruos (1937), del Peruano César Vallejo, Feiler creëerde een obra desgarrada, directe, histriónica, een camino van veel muziek, puur contemporánea, dat veel van de tijden terugkomt, zonder de algemene categorieën sus logica. Met dit alles een waardevolle en langdurige uitnodiging om andere vormen van muziekmuziek te ontdekken, en met veel frisse en impactvolle muziek is dat een tanto académico Ferneyhough. Ayuda, en veel, de deelname aan een Klangforum Wien dat uiteindelijk de plaats van genade inneemt. Onder leiding van Rolf Gupta, met Meira Asher en Martin Winkler op zang, en met Dror Feiler op de elektronica, in een geëlektrificeerde versie. Puur dinamita. Voor dit deel is ook de Ferneyhough van het Ensemble Modern a las órdenes de Franck Ollu als encorsetado de más.
De uitgave van de compactos is de belangrijkste lijn die NEOS biedt op basis van zijn behoeften; Dit zijn de libreto's met veel informatieve teksten (in het grootste deel van de firma's door de samengestelde propios - beschikbaar bij de deelname van de BBVA-fundament in het project), en een uitstekend geluid, in dit geval Siempre sobresaliente SWR-alemana. Het is altijd zo dat Tomas als eerste wereldburger is, en een goed deel van de mismas van de Estrenos; Daarom kregen deze volumes zoals ze waren een enorme historische waarde.
Paco Yáñez