Mieczys³aw Weinberg: Requiem – Weinberg Edition deel 3

Opschrift
De geweerlopen zijn nog warm,
en het zand absorbeerde niet al het bloed,
maar de vrede kwam. Haal diep adem, mensen
nadat de drempel van oorlog is overschreden...
(А.Tvardovsky)

1. Brood en ijzer (Dmitri Kedrin; 1907-1945)

Brood rijpt op de grond waar zon en koelte is,
waar de regen luid ritselt en vogels fluiten in de struiken,
maar diep onder de aarde, dichter bij de baarmoeder van de hel,
IJzer is in roestige lagen afgezet.

Laten we het brood zegenen! Het is ons leven en ons voedsel,
maar het is niet nodig om dat staal te vervloeken dat ons ter plekke zal vernietigen
vervoerd naar ondergrondse appartementen?…
God zaaide de tarwe. De duivel smeedde het ijzer.
...
(7. april 1942)

2. En dan (Federico Garcia Lorca; 1898-1936)

Die door de tijd zijn gegraven
Maze
zijn verdwenen.

woestijn
is gebleven.
Het eeuwig haastige hart –
Bron van alle verlangens
is opgedroogd.
woestijn
is gebleven.

Vallende mist (van de zonsondergang)
en kussen
geslaagd zijn.
woestijn
is gebleven.

valt stil, vervaagt,
Koud geworden, opgedroogd,
verdwenen …
(Woestijn
is gebleven.)

3. Er zal zachte regen komen (Sara Teasdale; 1884-1933)

Zachte regen zal komen en de geur van aarde,
het getjilp van de behendige zwaluwen de hele nacht door.

En de nachtelijke coloratuur van de kikkers in de vijvers,
en de bloei van pruimenbomen in witte, schuimende tuinen;

Een kogel met een vuurborst vliegt naar het hek,
en de triller van het roodborstje zal een geluidspatroon weven.

En niemand en niemand zal zich de oorlog herinneren;
overwinnen - vergeten, je hoeft het verleden niet op te wekken.

En geen vogel, noch een wilg zal een traan laten,
wanneer het menselijk ras van de aarde verdwijnt.

En de lente, en de lente verwelkomt een nieuwe dageraad,
zonder te merken dat we niet meer bestaan, niet meer bestaan.

(3x herhalingen)

4. Hiroshima-pentameter (Munetoshi Fukagawa; 1921-2008)

Als een druppel bloed
de maan daalt neer van het firmament,
het verlichten van de donkere aarde
met zijn flikkerende licht...
De as van de dood, de dood, de dood valt -

Mijn schaduw viel van mij af
in de schaduw van een persoon,
die verbrandde
in de brandcycloon...
Geel stof stijgt op in wolken, stof, stof.

Kinderen kwamen massaal,
kleine vissen vangen,
maar in de riviermonding
draaide die dag
in de draaikolk, lijken, lijken.
Bevriezende mussen,
samengepakt,
fluiten in de schemering
op het verbrande frame van een huis
onder de ijskoude regen, regen, onder de regen.

Op de rivier, op de rivier,
dat daar voorbij stroomt,
waar zich de kern van de explosie bevindt
er waren geen overlevenden,
Kamillebloemen zwemmen rustig.

Bij deze steen
woede verbergt:
Wat is het diep onder de indruk
de schaduw van de man die verbrand was,
levend verbrand!

Het gras verdroogt,
maar de kleur is grasgroen,
maar de muur, de muur
komt van de atoomflits
zo wit geworden! A-a-a

Zelfs een simpele
Gesprek …. over gras,
die de as heeft bedekt,
brengt tranen in je ogen,
oh, Japanse vrouwen!

Wanneer over de in de zonsondergang
vlammende rivier
de avondbel luidt,
Ik herinner me de inscriptie:
“Geen Hiroshima meer!”

Ik en jij, ik en jij,
Ik en jij, we pellen
de rijpe peer,
tot een gelukkige nacht
De hemel laat tranen vallen, tranen...!

Uitgestrekt naar de hemel
en handen wijd gespreid, handen,
met het pleidooi voor de verlossing van het leven...
je staat voor het standbeeld
en je kunt niet weggaan, niet in staat zijn...

“Geen Hiroshima meer!” A-a-a

5. Mensen gingen wandelen (Federico Garcia Lorca; 1898-1936)

mensen kwamen voorbij,
een herfstpad.

Mensen gingen naar buiten
in het groen, in het groen.
Ze droegen hanen,
Gitaren – tot vrolijkheid,
liep door een koninkrijk,
waar zaden regeerden.
De rivier voerde het lied snel mee,
onderweg zong een fontein.
(Ah), mijn hart,
in elkaar krimpen!

Mensen gingen naar buiten
in het groen, in het groen.
En daarachter kwam de herfst
bij gele sterren.
Met droevige vogels,
met golfcirkels,
zat op de gesteven borst van het overhemd,
met hangende kop.
Mijn hart, mijn hart,
wees stil, kalmeer!

mensen kwamen voorbij,
en daarachter kwam de herfst.

6. Zaai graan (Michail Dudin; 1916-1993)

Ik doe dit op aarde
kwaad doet weer goed,
door het veld te bezaaien met zaden.
(Rudyard Kipling)

Jij, geboren op aarde, door erfenis
je verre voorouders zijn van jou,
altijd, zowel in de winter als in de zomer
om met je ziel te horen: Zaai graan!

Ik doe dit op aarde
kwaad doet weer goed,
door de velden te bezaaien met zaden.

Jij, op aarde geboren, bent dat niet
uw plicht al lang voorbestemd:...
om hun bossen en bodems te behouden,
hun zeeën en rivieren. Zaai graan!

Ik zal het goedmaken...

Waarom is de wereld verdeeld?
van de melancholie van geschillen, ongeacht,
oorlog, pest en honger verdwijnen,
Liefde en zang. Zaai graan!

Ik zal het goedmaken...

Zelfs als het hart in een enkel moment
wordt verbrand door de laatste passie...
en je houdt van een graantje in de diepte
van de baarmoeder van de aarde. Zaai graan!

De aarde is van jou! Ze heeft de spindel
van jouw lot.
(Jij, geboren op aarde.)
En het heeft geen einde en geen begin,
het eeuwige lied. Zaai graan! …

Ik zal het goedmaken...
Zaai graan!

Tijdens de Weinberg-retrospectieve van het Bregenz Festival 2010 stond de geënsceneerde première van zijn opera "The Passenger" centraal, maar de uitvoering van ruim twintig andere werken gaf inzicht in de ongelooflijke rijkdom van het oeuvre van deze vergeten componist. Weinberg voelde zich genoodzaakt te componeren om zijn overleving van de Holocaust als enige in zijn familie te rechtvaardigen. De resulterende grote symfonische en kamermuziekwerken zijn vol melancholie en uitdagendheid. Wij danken NEOS voor het toestaan ​​van anderen om deel te nemen aan de herontdekking van deze geïnspireerde en belangrijke componist.

David Pountney

Requiem
voor sopraan, jongenskoor, koor en orkest, Op. 96 (1965-1967)

De verbindende boodschap van zijn Zesde symfonie vinden we ook terug in Weinbergs Requiem opus 96. Het werd geschreven tussen 1965 en 1967 en kan zeker gezien worden als een reactie op Benjamin Brittens beroemde Oorlogsrequiem uit 1962, dat hem werd aanbevolen door zijn vriend Sjostakovitsj. Diepe emotie en pure afschuw over de verschrikkingen van de oorlog zijn in beide werken terug te vinden.

Natuurlijk hadden dergelijke begrafenismissen geen liturgische functie in de Sovjet-Unie, omdat het orthodoxe geloof werd vervangen door het geloof in de vaderstaat. Dergelijke klaagzangen eerden eerder militaire helden of communistische hoogwaardigheidsbekleders. Het feit dat de religieuze toewijding van eerdere requiems wereldlijke muziek werd, was al begonnen bij Berlioz en Verdi. Ook in dit opzicht volgt Weinberg met dit werk de goede romantische traditie.

Het Requiem is groots en veeleisend in de zangpartijen. Net als in de Zesde symfonie is er een jongenskoor inbegrepen. Dit keer komen er echter een gemengd koor en een solo-sopraan bij. Naast teksten van de Spanjaard Federico García Lorca (1898–1936), de Rus Dmitri Kedrin (1907–1945) en de Amerikaanse Sara Teasdale (1884–1933) verwerkt Weinberg zijn cantate, geschreven in 1966, in het werk Hiroshima opus 92 gebaseerd op teksten van de Japanner Munetoshi Fukagawa (1921–2008). De Amerikaanse atoombommen die op 6 en 9 augustus 1945 op Hiroshima en Nagasaki vielen, lieten mensen de nieuwe vernietigende kracht van oorlog zien.

Ook hier slaagt Weinberg erin een algemene kritiek op de oorlog boven elk nationaal standpunt van overwinnaars en overwonnenen te plaatsen. Niettemin noemt hij dit werk ook een vredesgedicht van de socialistische dichter Aleksander Twardowski (1910–1971) en eindigt het met een tekst van de meegaande Sovjetdichter Michail Dudin (1916–1994). Zijn gedicht beschrijft de bloei van een communistische staat uit een prentenboek tegen de achtergrond van alle militaire conflicten.

Er kan sterk van worden uitgegaan dat dergelijke politieke passages door het regime aan de componist zijn opgelegd. Weinberg zelf voelde herhaaldelijk de macht van de staat. In moderne oren klinken zulke verzen als pure spot, aangezien we getuige waren van de ineenstorting van de oude Sovjet-Unie.

Weinbergs orkestrale behandeling is uiterst delicaat, zelfs met klavecimbel, celesta, mandoline en piano. Op sommige plaatsen geeft hij een scherpte die aan Stravinsky doet denken. Ook met het zweven tussen atonale (akkoordclusters in het derde deel) en tonale partijen gaat hij vakkundig om. Ook de lange meditatieve en stormachtige delen weet hij knap in balans te houden. Het lyrische middelpunt zijn de door de sopraan voorgedragen Lorca-gedichten, die de theatrale climax in de Hiroshima-sectie omlijsten.

Maar noch de aangrijpende muziek, noch de uiteindelijke politieke boodschap wekten destijds belangstelling voor Weinbergs weelderige Requiem. Het verdween in de la van zijn schrijfkamer. Het werd pas opgegraven tijdens de late première onder leiding van Thomas Sanderling in de Philharmonic Hall Liverpool op 21 november 2009 - 13 jaar na de dood van Weinberg.

De criticus Joe Riley schreef destijds Liverpool Echois dit Requiem "niet zozeer een evocatie van het Laatste Oordeel, zoals in Verdi's bombastische tegenhanger of Mozarts donkere zwanenzang, maar eerder een klaagzang op de schade aan de natuur."

Mattias Corvin