Het lijkt allemaal heel overzichtelijk: een klassieke concertgitaar weegt weinig en kan overal mee naartoe worden genomen, snel speelklaar, nonchalant op de knie. Extra uitrusting zoals strijkstokken of kinsteunen etc.: niet nodig. Het volume en bereik van het geluid zijn beperkt, vandaar het vermogen van de instrumentalisten om voor een groot publiek of in samenwerking op te treden. Je vermoedt dat ‘klassieke’ gitaristen meer in zichzelf gekeerd zijn. Je eigen oor, dicht bij het instrument, ontvangt muzikale gebeurtenissen, die je produceert met de gevoelige nauwkeurigheid van minutieus gecoördineerde vingerbewegingen met zo min mogelijk ruis en als kort knipperende, delicate, vluchtige geluiden.
Nou – we moeten waarschijnlijk vergeten wat je tot nu toe hebt gelezen. Want deze verzameling nieuwe werken wil zoiets als het tegendeel bewijzen. Het gaat om kracht. Over fysieke grenservaringen en over een klankspectrum dat altijd raadselachtig is hoe het in en met de gitaar ontstaat. In feite zijn alle hier opgenomen composities geluiden die zijn gecreëerd door een speler met een gitaar. Live-elektronica of iets dergelijks zijn, ook al zou je dat af en toe denken, niet betrokken, slechts een of twee mechanische hulpmiddelen om de gebruikelijke gitaartechnologie uit te breiden.
Klara Tomljanovič kent alle betrokken componisten, sommigen al jaren. Wellicht is het de vertrouwensrelatie die hieruit ontstaat die deze uitdagende andersheid van de gitaar mogelijk maakt. Daarnaast was er sprake van een blijvend engagement – zowel van de kant van de tolk als van de componist: de muzikant leende langdurig een instrument uit haar eigen collectie uit aan de niet-gitarist, en bij gezamenlijke try-outs leende ze haar eigen speelmogelijkheden. , die zich in tientallen jaren had ontwikkeld. Misschien voedden beide het soms halsbrekende verlangen om te experimenteren. Paradoxaal of niet: wat begon met de persoonlijke vaardigheden en speeltechnieken van de solist, maar ook met haar fysieke omstandigheden, leidde uiteindelijk tot een enorme uitbreiding hiervan.
Lydia Jeschke