infotekst:
Toen ik ongeveer tien jaar geleden, of misschien minder, terug naar Chicago reed voor Kerstmis, bracht David Sedaris, toen hij zijn verhaal las over het volgen van Franse les in Frankrijk, me tot tranen toe. Luisteren naar David Sedaris die een van zijn verhalen voorleest, is altijd beter dan het lezen van een van zijn verhalen. Als je een van zijn verhalen leest, kun je je het beste voorstellen dat zijn stem het verhaal voorleest. Dit specifieke verhaal, waarin Sedaris en zijn klasgenoten in gebroken Frans en hun leraar in het pissige Frans allerlei belachelijke vakantiefabels vergelijken, was het laatste deel van de aflevering van die week. This American Life, het radioprogramma van Chicago's WBEZ. Dit specifieke verhaal bevatte geen achtergrondmuziek. Het was een live-opname van een van de openbare lezingen van Sedaris en de producenten van de show, of waarschijnlijk de tophond, Ira Glass, de neef van Philip Glass, lieten die met rust. Maar er klonk muziek onder de stem van Ira Glass toen hij het thema van de week introduceerde en terwijl hij voor elk segment sprak over het thema van die week en tijdens de meeste segmenten zelf. Voor wie de diverse muziekfragmenten selecteert This American LifeLaten we aannemen dat Ira Glass, er wordt gezegd dat hij overal zijn vingers in heeft, een talent heeft voor materiaal dat onmiddellijk boeiend is en toch transparant genoeg om te negeren wanneer het praten begint. Een paar vrienden van mij die muziek hebben geschreven voor This American Life zijn verstoord door de Cuisinart-esthetiek van de show. Boeit mij echter niet. Leonard Bernstein heeft misschien een sissende aanval gehad toen hij zijn kostbare, vreselijke score voor On the Waterfront werd afgesneden zodat Brando 'ja' kon horen mompelen. Niet ik. This American Life heeft zijn ding en het kan mijn ding zijn. Hier is de muziek; slacht het zoals je wilt. De muziek op deze opname is fris, ook al zijn de shows al twee jaar oud en lopen de shows zelf restjes die tapijtbagger Ira Glass, die nu zijn echte energie besteedt aan het streven naar tv-sterrendom, samenvoegt uit eerder uitgezonden programma's. In een transparante poging om oud als nieuw te presenteren, zorgt hij nu elke week voor nieuwe verhalen en muziek om weggevaagde fragmenten aan elkaar te binden. Dat is waar deze opname in beeld komt. Elk van de vijf stukken is geschreven voor een This American Life thema. Er wonen vreemde mensen naast de deuris bijvoorbeeld in drie bedrijven. In het eerste bedrijf houdt een tienermeisje een online dagboek bij dat ze vult met haar speculaties over andere gezinnen in de buurt. In het tweede bedrijf zijn de buren twee landen waarvan de inwoners elkaar al eeuwenlang met argwaan en wantrouwen beschouwen. En in het derde bedrijf worden David Sedaris en zijn vriend Hugh de vreemde buren als ze hun nieuwe condominium in Parijs betrekken. Honden waarvan we dachten dat we ze kenden bevat afleveringen over echte honden die zich tegen hun meesters keren, mannen die honden zijn, vrouwen, pijnlijke voeten (mijn honden vermoorden me), en wat er gebeurt als blanke tieners zich zwarte uitdrukkingen eigen maken. Yo, daag. Deze vijf stukken voorzien in alle muziek die This American Life nodig heeft, met voldoende restjes voor hasj en sandwiches. Elk bevat herhalende motieven die door de hele show heen lopen, variaties in textuur die passen bij de stemmingen van verschillende segmenten, melodieën om segmenten met elkaar te verbinden, subtiele grooves die substraten zijn voor vertelling, muzikale aanwijzingen voor drama, pathos, komedie en pijn. Hoewel het lot van deze muziek vrijwel zeker is dat het in plakjes, blokjes, gemixt en gebakken zal worden, kan het, en dat was ook de bedoeling, op zichzelf staan, intact. Scott Fields, Keulen, februari 2008 |
programma:
Muziek voor het radioprogramma THIS AMERICAN LIFE
[01] 16:18 uur Platvoetige platzak
[02] 15:36 uur Kan hij een W maken?
[03] 13:31 uur Er wonen vreemde mensen naast de deur
[04] 16:41 uur Dat en een dubbeltje...
[05] 12:58 uur Honden waarvan we dachten dat we ze kenden
totale tijd 75:17
Scott Velden, elektrische gitaar
Sebastiaan Grams, contrabas
Joao Lobo, percussie
Scott Roller, cello
Scott Fields bespeelt een aangepaste CP Thornton Jazz Elite-gitaar
Opgenomen op 20/21 januari 2008, gemixt op 12 februari 2008 in Topaz Studios, Keulen, Duitsland
Opname-, mix- en masteringingenieur: Reinhard Kobialka
Alle composities van Scott Fields
Persrecensies:
29.09.2009
De bassist hier, Sebastian Gramss, was te zien in Moll's Lawºs
Catalog Of Improvisation, die ik heb besproken in The Wire 303. DMGºs
improvisaties volgen twee regels: geen enkel stuk mag langer dan 60 duren
seconden, en elke pauze moet worden gevolgd door een pauze van dezelfde duur
als de muziek. Scott Fields laat de muzikanten daarentegen wel toe
strekken zich uit, en alle vijf de nummers duren ongeveer een kwartier. Met een
line-up als deze (elektrische gitaar, cello, bas, drums), het label
³kamerjazz² zweeft altijd dreigend, maar bijzonder is het niet
handig als afkorting. Fields en co produceren doordachte muziek, maar niet
overdreven cerebraal, droog of voorzichtig < de improvisaties zijn avontuurlijk,
voortdurend betrokken en vaak gepassioneerd. Het laatste Fields-album I
gehoord, duurde het meer dan tien jaar voordat Dénouement (Clean Feed) een goede versie kreeg
uitgave. Gelukkig is deze zeer indrukwekkende sessie slechts één keer gemaakt
jaar om te ontsnappen. Overigens is This American Life een Chicago Public
Radioshow die de producenten omschrijven als 'films voor de radio' en
als je van deze cd kunt uitgaan, dan moet het verslavend luisteren zijn.
Barry Witherden
09.2009
Ik heb gitarist Scott Fields altijd bewonderd vanwege zijn vastberadenheid
originaliteit als speler en componist - om nog maar te zwijgen van zijn onberispelijkheid
droog gevoel voor humor, wat zijn website op zichzelf tot een van de leukste maakt
promosites in de buurt. Maar bewondering is niet altijd liefde, en ik zou degene zijn
de eerste om toe te geven dat zijn dingen lastig kunnen zijn, ook al werkt het
(zoals bij de knarsende strengheid van Beckett of het koele minimalisme van
Christangelfox) heeft het het effect dat je wordt ondergedompeld in een geluidswereld
waarvan je nooit eerder wist dat het bestond. Hij is niet altijd productief geweest, maar...
de laatste tijd is hij in tranen, met een half dozijn releases in de
afgelopen twee jaar; misschien heeft zijn verhuizing in 2003 van de Verenigde Staten naar Keulen dat wel gedaan
opende nieuwe mogelijkheden voor het realiseren van zijn verschillende projecten.
Muziek voor het radioprogramma “This American Life² was dat niet, voor zover ik
kan bepalen, daadwerkelijk uitgezonden op de in Chicago gevestigde radioshow maar
biedt in plaats daarvan een audio parallel aan het formaat en verschillende segmenten
(althans in de fantastische verbeeldingskracht van Fields). Als tekeningen is
verbijsterend geatomiseerd, deze schijf is daarentegen bijna te ontspannen,
de vijf nummers duren allemaal ongeveer 15 minuten per stuk. Brief, melancholie
zinnen stoten zachtjes naar elkaar; zichzelf terug in de lus leggen
en opnieuw; het tempo is meditatief en aanhoudend, en neemt zijn tijd
puls van de verweven lijnen van de snaarinstrumenten (in
naast de gitaar van Fields; er zijn cellist Scott Roller en bassist
Sebastian Gramss) in plaats van drummer João Lobo. De cd vereist,
nogmaals, een bepaalde aanpassing van de verwachting van de luisteraar, a
Bereidheid om de zwakke, fluctuerende emotionele bogen van de muziek te volgen
over extreem lange looptijden. Zeker, er zijn climaxen op de laatste
twee nummers: 'That and a dimeS²' en 'Dogs we dachten dat we het wisten', wat
hebben momenten van echt geweld, waardoor ze alles behalve klimatologisch beginnen te voelen. geduld
absoluut noodzakelijk, ook al trekt de nachtelijke schoonheid van de schijf je naar binnen
niettemin.
Alles bij elkaar is dit buitengewone muziek die als niets anders klinkt
de avant-jazzwereld
Nate Dorward
JAZZWORD-REVIEWS
19.08.2009
Scott Fields-ensemble
This American Life
NEOS Muziek 40806
Compleet met het vereiste woord 'Amerikaans' in de titel, geeft de in Chicago geboren, in Keulen gevestigde gitarist Scott Fields zijn visie op Americana op deze cd, met thema's die ogenschijnlijk zijn gecomponeerd om te worden gebruikt door This American Life, een langlopend radioprogramma op Chicago's WBEZ.
Voordat hij vreesde dat Fields een dubbelganger van Bill Frisell is geworden, getrouwd met country- en folkachtige stijlfiguren, suggereren zijn sardonische trackverklaringen iets anders. Zijn opmerkingen over de 'tapijtbagger'-presentator van de show die muziek opzoekt om 'in plakjes, blokjes, gemixt en gebakken' te snijden, kunnen ervoor zorgen dat deze thema's de beoogde markt niet bereiken. Sterker nog: elk van de vijf nummers opereert op meerdere niveaus, waarbij atonale en contrapuntische terzijdes en uitbreidingen uit de rollende, lyrische verhalen naar buiten sluipen.
Bovendien wordt dit American Life gespeeld door twee buitenlandse Yanks, een Duitser en een Portugees. In verschillende combinaties hebben de andere spelers op eerdere cd's met Fields gewerkt. De in Texas geboren cellist Scott Roller, die in 1984 naar Duitsland verhuisde, werkt meestal met nieuwe muziekensembles zoals Musikfabrik NRW, het Helios String Quartet en het Ensemble Modern uit Frankfurt. De Duitse bassist Sebastian Gramss speelt bij saxofonist Frank Gratkowski en in het grote James Choice Orchestra, terwijl João Lobo, zelf geëxpatrieerd in België, vakkundig beweegt tussen het spelen van jazz en Portugese populaire muziek.
De meeste stukken zijn nauw met elkaar verbonden en evolueren uit de stevige loopslagen van Gramss en de ritmische rebounds, rollen en energiek knallen van het drumvel van Lobo. De gesplitste toonexcursies van Roller zijn zo staccato en hoog dat de resulterende geluiden vaak net zo veel lijken op die van een sopraansaxofoon als op die van een snarenset. Ondertussen duwen Fields tokkels, twangs en pulsen het tempo zelden sneller dan matig.
Twee voorbeelden van waar deze samenhang werkt zijn “Can He Make a W?” en "That and a Dime..." loom genomen, hangt de eerste af van dikke basdreunen en ongeforceerde drumsleeps, terwijl spinachtige gitaarloopjes en celloportamento leiden tot samenhangende afwegingen tussen de twee strijkers. Naarmate de toon van de cellist lichter wordt, bereikt het stuk een climax met donkerdere, verhalende vampieren uit Fields.
Daarentegen is ‘That and a Dime…’ hartelijker en zwaarder, met de stress van stringdrones. Terwijl Gramss vervolgens de onderliggende pulsen zachtjes en geleidelijk moduleert, schrobben en slaan zowel de gitarist als de cellist hun snaren om scherpe, meeslepende sul ponticello-concordantie te produceren. Later splitsen ze zich, waarbij de uitvoer van Fields luchtig en subtiel afgelijnd is tegen de glissandi van Roller. Terwijl deze twee rubato-pulsen zich ontrollen, worden de texturen aangevuld met de loopverbinding van Gramss en Lobo's clip-clopping shuffles. Een laatste, snellere variant combineert Lobo's pops, ruffs en drags, Fields' zoemende runs en staccato pumps van de arco-spelers.
Grappig of niet, flarden van deze composities kunnen onherkenbaar zijn als ze tussen verhalen op This American Life worden gespeeld – als die situatie daadwerkelijk mogelijk is. Voor degenen die geïmproviseerde muziek waarderen, zou het vruchtbaarder zijn om deze cd en de stukken in volledige vorm te beluisteren.
—Ken Waxman
13.01.2009
Deze cd verscheen afgelopen najaar. Omdat ³Dit
American Life² was destijds verloren gegaan, maar het is hier op het AMM-forum verloren gegaan
moet zeker besproken worden, want het is werkelijk verbazingwekkend,
Hieronder vindt u een korte tekst hierover. De Amerikaanse inwoner woont in Keulen
Gitarist is geen onbekende in de improvisatiescene, aldus Scott
Fields bijvoorbeeld met de hoofdrolspelers Hamid Drake en Gerry
Hemingway, Joseph Jarman, Myra Melford, Otomo Yoshihide of Matt
Turner zet muziek op. Zijn nieuwe album, ca. Fields 32-productie, levert resultaat op
de muziek van het Chicago radioprogramma ³This American
Life.² Er is hier echter geen eenvoudig achtergrondgeluidstapijt
hoor, maar de gelijkwaardige partner naast David Sedaris, de auteur
en verteller van het verhaal (staat niet op de cd!). In de vijf van
De gitarist en zijn drietal trakteren zichzelf op de gecomponeerde stukken van Field
Collega's Sebastian Gramss (contrabas), João Lobo (percussie) en
Scott Roller (cello) de hele tijd en af en toe gemoedsrust.
Zonder ooit verstijfd te raken in afstandelijke koelte, spelen ze absoluut
helder en intens hun gevoelige freejazz-ding. Consistent en vol
Emotie!!
Olaf Maikopf