infotekst:
Componist in Dialoog 2009
William Parker en ICI Ensemble
WINTERZON HREEUWEN
Georganiseerd door het ICI forum München e.V. en ondersteund door de culturele afdeling van de hoofdstad München.
Een compositie in opdracht van het ICI forum München e.V.
William Parker werd in 1952 geboren in de Bronx, New York City. Parker, die al meer dan dertig jaar zijn eigen projecten van verschillende omvang cultiveert en ook voor deze bezettingen componeert (gedocumenteerd op meer dan 20 albums onder zijn eigen naam), ligt in de lijn van andere leidende bassisten zoals Charles Mingus, Dave Holland en Barry Guy.
William Parker trok aanvankelijk vooral internationale aandacht met het Cecil Taylor Trio, met wie hij van 1980 tot 1991 samenwerkte. Hij speelde ook in groepen onder leiding van Peter Brötzmann en Charles Gayle, en had gezamenlijke optredens met Derek Bailey, Tony Oxley, Sunny Murray, Louis Sclavis, Don Cherry, Billy Higgins, Rashied Ali, Perry Robinson, Roscoe Mitchell, Henry Grimes, Mat Maneri , Jeanne Lee, John Zorn en DJ Spooky – om maar een paar van de diverse muzikale persoonlijkheden te noemen met wie William Parker samenwerkte.
Hij speelde het album met bassist Barre Phillips en bassist Joëlle Léandre Nadat je bent gegaan ter nagedachtenis aan Peter Kowald. Met zijn vrouw, danseres Patricia Nicholson, richtte hij het Vision Festival in New York op en ontwikkelde het tot een belangrijk evenement.
Hij heeft lesgegeven aan Bennington College, NYU, The New England Conservatory of Music, Cal Arts, New School University en het Rotterdams Conservatorium. William Parker is ook dichter, theoreticus en auteur van verschillende boeken, waaronder: Document Humanum, The Sound Journal, wie is de eigenaar van muziek? en De burgemeester van Punkville. Hij schreef het toneelstuk Muziek en de schaduwmensen.
De Boston Globe schreef in 2002 over hem: “William Parker is naar voren gekomen als de belangrijkste leider van de huidige avant-gardescene in de jazz.” In 2009 ontving William Parker de Jazz Journalists Association Award in de categorie “Bassist van het Jaar”.
Voor COMPOSER IN DIALOGUE 2009 werkte William Parker samen met het ICI Ensemble om een compositie te creëren die specifiek op maat was gemaakt voor het ICI - met het typische improvisatie-element van het ensemble. Het concert sluit daarmee aan bij de baanbrekende ontmoetingen uit de serie Olga Neuwirth, Barry Guy, Pierre Favre, George Lewis, Giancarlo Schiaffini en Vinko Globokar.
programma:
Componisten in dialoog
William Parker & ICI-ensemble
Winterzon huilen
[01] Bells 08:10
[02] Trainen 02:59
[03] Winterzon huilen 04:24
[04] De aarde 03:12
[05] Moon 05:04
[06] Orphans 04:37
[07] Explosie 02:48
[08] tranen 03:03
[09] Hoop 02:36
[10] Hemel 03:14
[11] Grootmoeder 02:12
[12] Circle 04:00
[13] Hallo 03:02
[14] Revolutie 06:56
[15] Laten we de wereld veranderen 06:39
totale tijd: 62:56
William Parker, contrabas/piccolotrompet/shakuhachi/dubbelriet
David Jäger, sopraansaxofoon/tenorsaxofoon
Roger Jannotta, altsaxofoon/piccolo/fluit/klarinet
Markus Heinze, baritonsaxofoon/tenorsaxofoon
Christofer Varner, trombone/sampler
Johanna Varner, cello
Martin Wolfrum, piano/keyboard
Gunnar Geisse, laptop/laptopgitaar
Georg Janker, contrabas/G2
Gezonken Pöschl, drums
Live-opname
Persrecensies:
02.01.2012
Muffathale di Monaco, 20 december 2009 staat in de scène van het project Winter Sun Crying, gecomponeerd in dialoog met een van de muzikanten van de avant-garde jazz. Hoofdpersonen: William Parker, contrabassist uit New York, vertegenwoordiger van de Spicco della downtown en het ICI Ensemble, dat in 1999 de Europese opera vormde en gebaseerd is op een samenwerking met primaire pianomuzikanten en jazzimprovisatie.
Hieronder vindt u een beschrijving van het retro-koperverhaal voor de dikke en een suite van 62 minuten en 56 seconden interpretatie van een band van 10 muzikanten die de muziek van Parker begrijpen (contrabas, piccolo, trompet, shakuhachi, dubbel rieten) en Teutonici: David Jager, sopraan- en tenorsaxofoons; Roger Jannotta, altsaxofoon, piccolo, fluit, klarinet; Markus Heinze, baritonsaxofoons en tenorsaxofoons; Christofer Varner, trombone, sampler; Martin Wolfrum, piano; Johanna Varner, cello; Gunnar Geisse, laptop & laptopgitaar; Georg Janker, contrabas en Sunk Poschi, drums.
De verbinding van de cd komt tot stand bij een reiziger op afstand van de speakers en ook de interactie. Een voortdurende sorprendersi kan deze musicus zijn en interactie creëren met dialogen die variëren in de klankkleur. Een comfortabel klimaat en sfeer zijn niet zo helder. Als gevolg van vulkanische activiteit bij ebollisione, kleur- en kleurveranderingen, blijkt het labirintici zo te zijn dat ze veronderstellen dat hun gedrag wordt verbeterd in een onophoudelijk vloeiend tempo en dialektika kan alcuna rijp worden.
Als u een dieet volgt, wordt een soort van informatie over fondo en accennata ontwikkeld door te volgen in een toestand van mondelinge verbinding. De improvisatie is het essentiële onderdeel van een uniek operacertificaat dat wordt uitgereikt met het samenwerkingscertificaat van het ICI Ensemble met gekwalificeerde muzikanten. Vinko Globokar, Giancarlo Schiaffini, Pierre Fabre, George E. Lewis en Evan Parker, solo alcuni dei tanti, dit is mijn notitie.
Een opera die de potentiële expressiviteit en de sintes definieert van de afgeleiden van de samenwerking van Europese muzikanten en vertegenwoordigers van de geavanceerde technologie. De ascoltare en riascoltare zijn super duidelijk zichtbaar en kunnen in de eerste plaats vals bewijsmateriaal bevatten. Onverstaanbaar.
Giuseppe Mavilla
http://scriveredijazz.blogspot.com/2012/01/winter-sun-crying.html
Het ICI Ensemble München (International Composers & Improvisers) is een losse groep Duitse muzikanten, met wisselende bezettingen. Ze hebben hun concept ‘Composer in Dialogue’ ontwikkeld, waarvoor ze moderne componisten uitnodigen, met tot nu toe Olga Neuwirth, Barry Guy, Pierre Favre, George Lewis, Giancarlo Schiaffini en Vinko Globokar als genodigden. Voor zover ik kon vinden, zijn alleen de samenwerkingen met Neuwirth en Lewis op plaat uitgebracht, maar ik moet zeggen dat – zoals bij de meeste avant-gardemuziek – hun promotie even amateuristisch is als hun muziek goed is.
In 2009 nodigde de band William Parker uit om voor hen te componeren, en het resultaat is absoluut verbluffend. Parker heeft uiteraard gecomponeerd voor improvisatieorkesten met zijn eigen Little Huey Creative Music Orchestra, muziek van ongelooflijke dichtheid en vrijheid.
Na enkele twijfelachtige zijstappen de afgelopen jaren vinden we de New Yorkse kunstenaar terug in volle glorie. In vijftien relatief korte composities ontwikkelt Parker ongelooflijk coherente klankjuweeltjes, met de ernst en plechtigheid van een Bill Dixon, die allemaal één suite vormen, en met een lichtheid van arrangementen die in tegenspraak zijn met de grootte van het octet, omdat instrumenten komen en gaan. voor korte uitbarstingen van geluiden, een paar zinnen. Parker lijkt te proberen de sterke geheugenafdrukken uit zijn leven of jeugd op te roepen: ‘Bells’, ‘Train’, ‘Explosion’, ‘Tranen’, of de ruimte eromheen: ‘Earth’, ‘Moon’, ‘Sky’, maar dan op een diepe en betekenisvolle manier: vol emotie en spiritualiteit: “Hope”, “Revolution”, “Winter Sun Crying”. De “Trein” klinkt als een trein, of beter gezegd de schaduw van een trein. ‘Aarde’ is allemaal hoekig, hard en onvoorspelbaar. “Moon” is langzamer en griezeliger met unisono gehuil en crescendo’s. “Explosion” is opgebouwd rond ongelooflijke spanning, met vreemde achtergrondgeluiden en donkere dreunende drums die de achtergrond vormen voor onschuldig fluitspel, naast elkaar. Het is dan ook niet verrassend dat het laatste stuk, “Let's Change The World”, zo kwetsbaar is als maar kan, bijna transparante muziek met De bamboefluit van Parker voegt een soort universeel lied voor de mensheid toe.
De eer gaat ook naar de hele band, die echt als één geheel beweegt, met een groot gevoel voor richting, waardoor sonische omgevingen ontstaan met een open karakter. Voor alle duidelijkheid: dit is niet allemaal improvisatie: dit is goed doordachte en gestructureerde muziek, met ruimte voor verkenning en nadruk, en dat maakt het voor de luisteraar des te krachtiger.
Dit is jazz in zijn meest moderne vorm en op zijn best: intelligent, complex, meeslepend, technisch voortreffelijk, verrassend, diep, emotioneel.
Niet te missen en voor mij zeker een van de kanshebbers voor album van het jaar.
© Stef
Etiketten: *****, avant-garde jazz
Gehoord
William Parker en het ICI Ensemble
Winterzon huilen
(NEOS-muziek)
Recensie door Kurt Gottschalk
2011-08-03
Het is een trieste stand van zaken (Amerikaanse) dat we zo vaak op de Europeanen moeten vertrouwen om de ideeën van onze mystieke genieën te laten kristalliseren. Gelukkig hebben we echter wel de Europeanen en hun vaste orkesten die klaar staan om nieuwe muziek, nieuwe uitdagingen en nieuwe situaties te omarmen. Het opmerkelijke Instabile Orchestra of Italy maakte van zowel Anthony Braxton als Cecil Taylor een uurwerk, en eveneens leende het Duitse ICI Ensemble – na samengewerkt te hebben met Barry Guy, Joëlle Léandre, George Lewis, Evan Parker en vele anderen – zijn precieze collectieve hand aan William Parker. voor deze concertopname uit 2008.
Parker is uiteraard een titaan van de freejazz, maar ook een goochelaar van grootschalige ideeën voor grote ensembles. Zijn Little Huey Creative Music Orchestra kan een kracht zijn om rekening mee te houden, vooral wanneer een residentie of langdurig engagement de kans biedt om zijn voorsprong te verscherpen. In het land zonder kunstfinanciering zijn dergelijke gelegenheden zeldzaam, maar als ze zich voordoen, kan Parker uit een van zijn vele hoeden een grootsheid in visie toveren die doet denken aan Mingus, een andere New Yorkse bassist die moeite had om dromen te verwezenlijken die groter waren dan nachtclubs.
Gezien de mogelijkheid om met de verschillende nonet aan deze opname te werken, is het verrassend dat Parker niet in München aankwam met een duidelijker plan van aanpak. De 15 nummers op Winter Sun Crying lopen als één geheel, maar er zit geen duidelijke structuur in de 63 minuten durende suite.
Wat natuurlijk niet betekent dat er geen is, en ook niet dat die er moet zijn. En er is een kar-paardprobleem bij het schrijven over wat een kunstenaar zou kunnen hebben gedaan, maar het is relevant omdat Winter Sun Crying zo'n ongewoon werk is in de discografie van Parker. Het komt over als een geïmproviseerde sessie, zij het met meer discipline en textuur dan de typische blaassessie, en er staan geen compositiecredits op de schijf. Het ensemble bestaat uit een verscheidenheid aan rieten plus trombone, cello, piano, bas en drums, maar ook een “laptopgitaar” en drie andere spelers die gebruik maken van elektronica. Maar meer nog dan dat, gebruiken ze ruimte. Ze zijn duidelijk een band die voorbij het punt van individuele ego's is gegroeid. Parker van zijn kant is te horen op bas, piccolotrompet, shakuhachi en dubbele rieten, volledig ondergedompeld in zowel band als procedure. Als het een puur geïmproviseerde sessie is, dan is het een sessie die met veel smaak wordt uitgevoerd.
En ondanks eventuele twijfels over veronderstellingen, is de procedure geweldig. Het heeft misschien niet de kenmerken van een Parker-sessie (wat die ook mogen zijn, ze zijn bekend als ze worden gehoord), maar het heeft alle vereiste inventiviteit van hedendaagse – misschien Europese – gestructureerde improvisatie. Als het een omweg is langs de hoofdstad van Parker, is het landschap nog steeds fantastisch.