componist
Biografie:
Charles Wuorinen, geboren op 9 juni 1938 in een hoogopgeleide, cultureel actieve, in Finland geboren New Yorkse familie, begon op vijfjarige leeftijd met componeren en won in 1954 op zestienjarige leeftijd de New York Philharmonic's Young Composer Award. Hij genoot een gevarieerde opleiding als muzikant op piano en orgel, in directie en koorzang. Edgard Varèse en Jacques Barzun behoorden tot zijn belangrijkste supporters. Wuorinen combineerde tot op zekere hoogte ideeën van Igor Stravinsky en Arnold Schönberg, nam van Varèse de wil over om voortdurend de middelen uit te breiden en alle conventionele obstakels te overwinnen, leende voornamelijk formele ideeën van Elliott Carter, en enkele zeer specifieke eigenaardigheden van Stefan Wolpe van Milton. Babbitt, wiens ideeën over harmonie werden toegeëigend. In Babbitt bewondert hij de “een enorm belangrijke muzikale denker en een groot componist” die een blijvende invloed op hem had toen hij jong was – vooral wat betreft de twaalftoonstheorie.
In 1962 richtte hij samen met Harvey Sollberger en Nicolas Roussakis de baanbrekende ‘Group for Contemporary Music’ op. Vervolgens werkte hij uitgebreid als componist, pianist, dirigent en compositieprofessor aan verschillende universiteiten, en zijn leerboek Simple Composition uit 1979 wordt nu door studenten over de hele wereld gebruikt. In 1970 werd Wuorinen de jongste componist die de Pulitzerprijs won voor zijn elektronische compositie Time's Encomium, al moet worden opgemerkt dat elektronische muziek eigenlijk een ondergeschikte rol speelt in zijn werk. In de jaren zeventig vond hij aanvullende inspiratie in de baanbrekende bevindingen van de Franse chaosonderzoeker Benoît Mandelbrot, met wie hij bevriend raakte. Hij blijft gefascineerd door de onuitputtelijke rijkdom aan op zichzelf lijkende structuren in de natuur en hun creatieve analogie in artistieke creatie. Nadat Stravinsky tijdens zijn dodecafonische stilistische fase advies van hem had gekregen, kreeg Wuorinen in 1970 toestemming van Stravinsky's weduwe om de laatste schetsen van de meester te verwerken, wat in 1975 gebeurde in A Reliquary for Igor Stravinsky. Als toneelcomponist werkte hij samen met schrijvers als Salman Rushdie en Annie Proulx. Tot de bijzonder geëngageerde muzikale pioniers van zijn muziek behoren: de pianisten Peter Serkin, Garrick Ohlsson en Ursula Oppens, de violist Paul Zukofsky, de cellist Fred Sherry, het Brentano String Quartet en de dirigenten Michael Tilson Thomas, James Levine, Herbert Blomstedt en Oliver Knussen.
Wuorinen is eigenlijk geen seriële componist, omdat het belangrijkste kenmerk van het zogenaamde serialisme is dat de regulerende criteria ook worden toegepast op andere parameters dan melodie en harmonie, dat wil zeggen op ritme en de niet-structureerbare parameters zoals dynamiek, tempo en timbre. Wuorinen is eerder een door en door klassieke twaalftoonscomponist, en daarin is hij een soort ‘maximalist’: hij heeft de taal met de toonreeks zo sterk geïnternaliseerd dat het een tweede natuur voor hem is geworden. Hierbinnen is hij zich bewust van de relatie tussen discipline en vrijheid, en zijn de onregelmatigheden een uitdrukking van het spontane element van het creatieve proces.
Albums:
Kamermuziek voor viool, piano en klavecimbel:
