Zondag 01. Mei 2022

CD met muziek van René Wohlhauser

173 / mei 2022

Door Manfred Karallus

“Wat is er buiten de ruimte?” vraagt ​​René Wohlhauser – en hij stelt geen abstracte vragen, maar gaat in plaats daarvan de diepten van de galactische ruimte in, weet je, waar het, met onderzoek aan de Hubble Ultra Deep Field Telescope, ten zuidwesten van Orion gaat naar het sterrenbeeld van de Chemische Oven. In zijn verwante pianostuk “Mikosch...lost in the Ultra Deep Field”, zoals Wohlhauser mij verzekerde, “was er echter geen overdracht van de gegevens van de Hubble-telescoop naar de compositie, maar slechts een ‘metaforische’ inspiratie als een startpunt. Het stuk volgt zijn innerlijke, muzikale logica.”

Zelden heb ik met zoveel nieuwsgierigheid naar een compact disc van A tot Z geluisterd als deze. Alles is aanwezig, tot in de puntjes, sculpturaal uitgewerkt, vormvast, direct, binnen handbereik - en tegelijkertijd zo anders dan al het andere. Muziek met de gezonde smaak van zelfgemaakte muziek vloeide uit de componist als melk uit een koe - “Mikosch” heeft het werknummer 1646! – en een ontvangst, begrip en begrip zonder esthetische omwegdenken met een uitgesteld aha-moment. Een luisterbeurt maar ook zonder de verplichting om teksten te lezen die moeten uitleggen wat de muziek niet kon uitdrukken.

Naast de korte inleidingen zijn ook de gedichtteksten zelfgemaakt en, waar daarvoor een baritonstem nodig is, ook door de componist zelf voorgedragen. Bij vlagen brutale dingen, snotterige liedjes tot beschamende en vuile gedichten - en een ‘klonterliedje’ dat, met gepolijste notatie, de ongepolijste finale vormt van een hoogst opmerkelijke cd.